boşanmak

• buna hazir olmak diye bir sey yok.
  buna hazirlikli olmaksa evet. kosullari uygun hale getirmek, gelecegi guven altina almak. yarini dusunmek belki bunlar mantik cercevesinde olagan, olmasi gereken seyler gibi de dursa, bosanmak istemek ve bunu gerceklestirmek bunlarin cok otesinde bir sey.
  gecenlerde bir badim sordu;
  - o evden cikarken ne dusunuyordun ?
  bir kac saniye dusundum ve, hicbir sey dusunmedigimi hatirladim. zira evden uzerimde bir kot mont ve bir cuzdan alip cikmistim.
  o ana tekrar dondum ve gercekten o evden cikma animi degil, ciktiktan sonra nereye gidecegimi dusundugumu hatirliyorum.
  is yok, para yok, ev yok. ve buna ragmen o evden cikma anindaki hissizlik.
  galiba, o ana gelene kadar, bunu kafamda binlerce defa yasadigim icin, beynim kendini kapatti. cunku dusunerek yapilabilecek bir sey degildi.
  cunku; ne zaman dusunsem hep yari yolda birakmistim kendimi.
  sadece gitmek. baska hicbir sey yok.
  evet trajik seyler de yasandi. ama hayatin akip gitmeye mecbur oldugu gercegi, butun acilari siyirip aliyor uzerinizden.
  su an durdugum yerden, oradaki kadina bakinca gurur duyuyorum onunla. gec kalinmis bir hayati yasamaya cesaret edecek yasi geceli belki cok olmustu ama, hayat kendi dengesi icinde beni, kendi gercekligi ile bulusturdu.
  bu sure zarfinda, hayalini bile kuramadigim bir ozgunluk ve ozgurluk hissi sarindi beni.
  ve isin guzel tarafi; hep umutlu oldugum hayat beni kucakladi...
  bu bendeki yansimasiydi. bir baskasinda, baska bir sekilde vucut bulabilir ama boyle de bir ihtimal var.
  hayatin sizi kucaklamasina ve size bir sans vermesine izin verin.
  cunku hayat mutlu olabilecek kadar uzun,, mutsuz yasayamayacak kadar kisa...