10 ekim 2015 ankara barış mitinginde patlama

• ciddi anlamda psikoloji bozan olay -bu cümle sonrasını ruh sağlığını yitirmiş biri olarak yazıyorum dikkate alınsın/alınmasın saygılar- ve büyük bir şok. daha önce de patlamalar olmadı değil, oldu. başkent hep güvensizdi. belki her yer güvenlik açlığı yaşıyordu. böylesine bir acıyı, huzursuzluğu, sağ duyusuzluğu, utancı neden bu kadar derin yaşıyorum ve yalnız değilim, hiç bilmiyorum. ankaralı olduğumdan mı? patlama anında ehliyet sınavında olup olay yerinde değilim diye ölümün kokmuş nefesini hissettiğim için mi? böyle şeyler hissedip içine atan bir ben değilim ama bak ondan eminim.
  
  sürekli olay sonrasını düşünmek üzerine odaklanıyoruz. elimizde değil çünkü düşünmemek. düşünmeyenler de var tabi ki insanız farklıyız. en zoru da ne biliyor muydun? hayat, devam ediyor gibi görünüp bu felaketi hiç yaşanmamış havasına sokacak. çünkü hayatın uyuşturucusu zaman var. diğerleri gibi yaşadığımız acılar arşivinde yerini alacak. yaşamaya bağlı ufak ihtimaller arasında dönüp duruyoruz. sıkıntı çabuk halledilecek cinsten değil. ülkecek kafayı yedik oğlum. korktukça ne olacağımız daha da meçhul bir hal alıyor.
  
  umut denen şey ne haltlar karıştırıyorsa bıraksın işi gücü bilahare uğrasın buralara. ihtiyacımız olan, kandan ve yaşamdan daha fazlası. bugünden sonra umarım daha fazla konuşup daha fazla sağ duyusuz olur, daha az miting yapıp daha fazla biz olur, daha fazla paylaşırız. belki o vakit bir bakmışınız diline yandığımın barış ve sevgisi umut denen hıyarla bir olup gelivermiş vatansever insanlarım benim!