kan

• çocuklar için çok acayip bir şey.
  
  ana sınıfındaydım, okulun bahçesinde koşturuyorduk. birimiz düştü, dizi okulda koştururken en fazla ne kadar kanarsa o kadar kanadı, yerde biraz kan birikti.
  
  biz o kanın başında toplandık birkaç çocuk, herkes ona bakıyor.
  
  çünkü biz apartman çocuklarıyız, ilk defa öyle bir şey görmüşüz. "bu kan ne olacak ki şimdi burada, üstüne basacak mıyız?" diye konuşuyoruz.
  
  - üzerine basmayalım bence.
  - iyi de kimse basmayacak mı buraya?
  - bence de basmayalım. kirlenmesin.
  - zaten yerde, kirlendi, niye basmayalım ki?
  - hem basmazsak ne olacak ki?
  - bilmem.
  - ben basamam.
  
  derken kızın biri, ismini hatırlamıyorum, iki ayağıyla birden o kanın üzerinde zıpladı. "ben basarım ya, yerde zaten, daha niye basmicakmışız" diye.
  
  çok acayip gelmişti bana bu.
  
  yaşlar 5 olsa gerek. bilemedin 6.
  
  bundan 26 bilemedin 25 sene sonra, bir feysbuk iletisi görüyorum.
  
  "meydandan kaçarken üzerinde saçlarıyla bir kafa derisi düştü önüme. üzerine basmak zorunda kaldım. kimindiyse, umarım beni affeder".
  
  o deri bana ait olabilirdi veya ona ben basmak zorunda kalmış olabilirdim. öyle olmayışının tek sebebi, ankara'ya gitmeye tembellik etmiş olmamdı.
  
  o deri arkadaşımın da olabilirdi. ailemden birinin, eşimin dostumun. feysbuk'a bunu yazan tanıdığım, benim sevgilimin kafa derisine basmış olabilirdi. bunu asla bilemezdim. ve arkadaşım bana o anı anlattığında, ben hem sevgilime, hem arkadaşımın acısına, hem bir bütün olarak bu acılara ağlarken, arkadaşımın anlattığı anının nesnesi benim bir iki gece önce okşadığım deri olabilirdi.
  
  beş yaşında yerde gördüğü iki damla kanın üzerine basmaya ar eden çocuklardık biz.
  birbirimizin kafa derisine basmamız gerekmemeliydi.
  
  allah belanızı versin.