cahit zarifoğlu

• ayna
  
  ve gözüm eşyamda değil
  yoruldum maddemden
  ta ki dünya bitti
  
  köşk kurdum sakin oldum
  dehlizsiz ve tabakasız
  kör bir hayvan gibi
  rızkına etiyle yanaşan
  karanlık birevdir gövdem
  
  güneşte asla karanlık yoktur dediler
  ve onlar yoluna cihet ettim vatan tuttum
  büyük yeni bir hayat bildim
  yeni yeni bildim yoksa ölüyordu bir şey
  bir insan binası yıkılıyordu durmadan