umberto d.

• senaryosunu, basina hicbir sey gelmeyen bi adamin oykusunu anlatmak ruyasinda olan cesare zavattini'nin yazarak bu ruyasina en yaklastigi filmdir. umberto d, az bi emekli maasiyla bi pansiyonda gecinmeye calisan, kopeginden baska kimsesi olmayan, ve pansiyonun hizmetci kizdan baska kimsenin ilgi gostermedigi yasli, hafifce huysuz bir adamdir; ve film umberto d'nin basina gelenleri, daha dogrusu gelmeyenleri anlatir. daha cok insanin ebedi yalnizligina ve bencilligine bi agit gibidir- umberto d, evsahibesinden, hastanedeki doktorlardan, yemek yedigi asevindeki garsonlardan, yolda karsilastigi eski arkadaslarindan ilgi ve anlayis bekler, halbuki herkes kendi derdindedir. kendi dedemize benzetip hali icin uzulebilecegimiz bi portre cizer umberto d, ama insanlarin ilgisizliginden, soguklugundan, anlayissizligindan yakinirken, kendisi de benzer davranislari hizmetci kiza karsi gostermektedir.
  
  hizmetci kizin uyanmasi, yataktan kalkmasini, mutfakta kahvalti hazirlamasini veya umberto d'nin odasina gelmesi, ustunu degismesi, yataga girmesini anlatan sekanslar filmin en carpici bolumleridir, zira gayet acelesiz, tum detaylara dikkat edilerek cekilmis, muthis gercek parcalardir bunlar. ayrica uzun koridorlar, uzun dar ara sokaklar, buyuk sutunlu binalar gibi alanlar kullanilarak insanin dunyadaki kucuklugu ve yalnizliginin alti cizilir sik sik. film, kopegini yalniz birakamayacagini ve kendisiyle beraber olume surukleyemeyecegini anladiginda, umberto d'nin son anda intihar etmekten vazgecmesiyle biter. parkta kopegiyle oynayarak gozden uzaklasir, ama mutlu bi son olmaktan cok uzaktir bu- cunku parkin goruntusu, daha once yalnizlik ve umutsuzlugu sembolize eden koridorlar, dar ve uzun sokaklar gibidir. belirsiz bi gelecege dogru yurur umberto d, kalicak bi yeri veya parasi olmadan. .