meshes of the afternoon

• yarim kalmisligiyla insani cileden cikaran bir film. ucusan perdeler, acik birakilmis telefon, calmaya devam eden plak, daginik yatak gibi detaylarla ve agiz bolgesine yapilan close uplarla ''burada bir seyler olup bitti, birileri buradaydi, bir iletisim kurma cabasi icindeydik'' demek istiyormus gibi gorunse de aslinda surekli basa donuslerle, sık sık gelen editlerle baglarin kopmusluguna ve kaosa isaret ediyor tum film. filmi gordukten sonra beni en cok mesgul eden soru, kadinin kendi kendisiyle mi yoksa karsi cins ile mi problemi olduguydu. surati ayna olan bir adamla kapisiyor ve ayna kiriliyor, tamam, fakat aynada aslinda kendi yansimasini gormuyor mu? kendisinin varliginin yalnizca adamin durtulerinin yansimasi olmasindan sikayetci olmasin, adama guce sahip oldugundan dolayi kizmak yerine? objelerin sık sık ve aniden birbirlerine donusmesi, ne olup bittigini tam olarak kavrayabilmek icin dikkati hep yogunlastirmak zorunda olmak surekli bir kalp carpintisina yol aciyor filmi izlerken. deren sembolleri kullanmakta cok basarili olmus, siir gibi bir film cekmis bence.