babanın bir zamanlar çocuk olduğunu kavrayamamak

• onu tanidiginizda bir yetiskindir... cogunlukla cok isi vardir... cogunlukla gergindir... size masal okumasini ya da sizinle salonun ortasinda top oynamasini beklediginiz anlarda “ajans” dinlemesine ya da mac seyretmesine anlam veremezsiniz... biricik kizi/oglu degilmissiniz gibi davranmasina icerler, kizarsiniz...
  
  bir gun bir nedenle eski bir kutuda, yipranmis bir albumde yesil ya da sepya tonlarinda fotograflarla karsilasirsiniz... fotograflarda o komik giysiler icindeki, garip sac tirasli cocugu gorur, cogu zaman aranizdaki benzerlige sasirirsiniz... giysileriniz ve tiras sekliniz benzememektedir ama basinin durus bicimi, gulumsemesi ve beden dili tanidik gelir size... “bu cocuk kim?” sorusunu yoneltirsiniz annenize... “baban” yaniti boslukta yankilanir, anlam veremezsiniz... o salonda uzaktan kumandanin tuslarina anlamsizca basan adamla, fotograftaki cocuk arasindaki ilintiyi kurmaniz zaman alir, inanamazsiniz...
  
  sonunda kavrarsiniz: babaniz da bir zamanlar cocuk olmustur...
  
  (bkz: zamanla baba ile cocuk arasinda yukselen duvar)
  (bkz: hayatta ben en cok babami sevdim)