sürekli olarak çocukluğuna özlem duyan tuhaf tip

• büyüdüğünde "bu mu lan?" demiştir, hayat herkese istediklerini vermiyor maalesef. çocukken farkında olmuyor insan çoğu şeyin, akşam babası geldiğinde ona bir çikolata almışsa, o gün dünyanın en mutlu insanı olmaya adaydır. büyüyünce bir çikolatanın herhangi bir anlamı kalmıyor, daha çok para, daha çok seks, daha çok daha çok her şeyden daha çok istiyoruz. hayatın avcuna bakıyoruz, keşke babamızın avcuna bakmakla yetinebilseydik. giderek azalıyor hayat ve biz gün ve gün tükeniyoruz. şimdi bir daha düşünmek lazım, çocukluğu özlemek mi garip gerçekten?