9 entry daha
  • an itibariyle yaşadığım hüzün...

    uzunca zamandır çekiyordu anneciği..

    çok zor şeyler yaşadı acılar çekti..

    bekleniyordu, biliniyordu..

    adı bile lanet olası hastalıktan..

    günleri sayılıydı..

    önce yürüyememeye başladı..

    sonra ellerini kullanamamaya..

    derken yatağa bağlı kaldı

    hastaneye gitmeler gelmeler apar topar..

    hasta perişan aile perişan..

    artık konuşamıyordu bile..

    yoğun bakım dediler yoğun bakımda yer bulunamadı..

    evde hasta yatağı alındı.. baba perişan kız perişan..

    daha da kötüleşti hali, nefes alamadı ateşi çıktı.

    "torpil" ile "aracı" ile yoğun bakıma aldılar...

    girdi ve çıkamadı..

    "vefat ettiğinde yanında olamazsam" diye evden bile çıkmıyordu arkadaşım..

    yoğun bakımda elini tuttuğunda annesinin kablolar içinde, gözünden bir damla yaş geldi unutmayacağım bunu hiç diyordu..

    beni duydu mu sence, orada makinelerin gürültüsü içinde çıplak yatarken ya uyanır da beni ararsa diyordu...

    kendilerini alıştırmışlardı "sözde"..

    nereye olsun mezarı - burada mı memlekette mi- diye konuşuyorlardı normal bir şeymiş gibi..

    ama..

    bir daha uyanamadı anneciği :(

    sabah mesaj atmış "annemi kaybettik.." diye..

    ateş düştüğü yeri yakıyor işte..

    boğazıma düğümlendi kocaman bir şey.. ne diyecektim..

    aradım, o sustu ben sustum..

    "allah rahmet eylesin"ler, "çok çekti kurtuldu üzülme"'ler o kadar anlamsız ki.. kuru laf kalabalığı.. söylenmek için söylenen ama asla tesleli etmeyen şeyler...

    eğer ölümden sonra bir hayat varsa, ki umarım vardır, tanrı cennetine alır ve bir gün kavuşurlar diyorum sadece..

    hayat boş, zor, anlamsız.......
2 entry daha
hesabın var mı? giriş yap