hayatın en güzel yıllarını vasat geçirmek

• genelde sakin kurallara uyan bir tip olmuşumdur.sessiz olduğum sonucu cıkmasın.bunu belirterek soyluyorum cunku baktığımda delice hareketler yapmadım pek.saçmalamadım ya da dağıtmadım hiç.bir kere bile mesela.bunun boyle olması gerektiğini düşündüm.öğretildiği için miydi bilmiyorum ama boyleydım işte.insanlara da bu sekilde olduğumu kanıtlamam da uzun sürdü.inanmadılar,hatta korktuğumu düşündüler.birisimden cekindiğimi ya da kurallara uymanın saçmalık olduğunu düşünen de oldu.
  ama bir seyi fark etmeye başladım, daha doğrusu fark etmek de değil düşünmeye başladım.ya gerçekten hayatı bu yuzden kaçırıyorsam?ya bunları isteyerek yaptığımı düşünmeme rağmen bunlar bana ezberletildiyse?bomboş geliyor su ara hayatım.sanki bir seyleri kaçırmısım ve donemeyecekmişim,hep eksik uhde kalacakmış gibi.kalp çarpıntısından,nefes daralmasından yorulmuş,kimi zaman tükenmiş hissetmem de bundan sanırım. su ara hiç planım yok.istemediğim bolumu hayvan gibi çalısarak kalmadan bitirmeye calıştım ,bitti de sayılır.on işi birden yapıp dil kursuna gidip alese, yok tekrar ygs ye falan girdim.amaçsızca hepsi.daha kaç yaşındayken yorgun ve umutsuzum mesela.nerden tutup başlasam bilmiyorum da.milletin milyonlarca derdi var ülke bitap halde.bunu düşündükçe kaçma isteği geliyor ama bataklığa saplanmış gibi çıktıkça içine çekiliyorum.motive edecek pek bişi de kalmadı.buna ragmen hala bazı seylere tutunuyorum.cocukluğuma mesela.o hayallere...soz verdiğim küçük kız cocuğuna.ama yüküm ağırlastıkca tutmak da zorlasıyor.
  nerden nereye geldim.başlıkla da alakasız oldu iyice ama sozun ozu su:ben hayatımın en güzel yıllarını boyle kararsızlık arada kalmışlık bitkinlik ve bıkkınlıkla geçiriyorum.ben kararsızlıkla bekledikçe insanlar da baskı yapıyor ve daha once yaptığım gibi yanlış isteksiz ve saçma kararlar vermeme sebep oluyor.bosa gecen zamanlar.en üzücü kısmı da 'sen boyle karar verdin' denmesi ya oraya hiç girmiyim.