hayata dair iç burkan diyaloglar

• bugün yaşandı. diyaloğun içinde ben yoktum ama facebook yorumlarında dönen bir diyalogdu.
  
  annemin yatak odasının camının önünde böyle mermerden çok küçük yaklaşık 30-40 cm'lik bir yer var. annemde gündüzleri babam gidince uğraşmak için oraya biber,domates falan eker. neyse bir gün kuşun biri oraya yuva yapmaya başlar. babamda tam atacakken, annem dur diyor ve yuva yapmasına izin veriyor. annem oraya su ve sütle ıslatılmış ekmek falan koyuyor. kuş oraya iki tane yumurta yumurtluyor. annemde bunları hep facebooktan paylaşıyor. yavru kuşlar doğuyor ve işte diyalog burada başlıyor;
  
  annem fotoğrafa açıklama olarak:
  -"nasıl büyümüşler mi ?" diye yazıyor.
  ablamda bilmeksizin:
  -"senin kuşlar çok büyümüş, yakında yuvadan uçarlar." diyor.
  annemden bir cevap geldi ki ablam da ben de yıkıldık.
  -"onları okutmayacağım."
  
  cevabı okuduğumda iş yerine giden servisteydim. yutkunamadım ve oturdum ağlamaya başladım. neden biliyor musunuz? ablam ankarada okudu annemin yanında istanbula çalışmaya gitti. ben eskişehirde okudum ve eskişehirde çalışıyorum. annemde garibim evlat özlemi demek ki , onları okutmayacağım diyor. yuvadan gitmesinler diye.
  
  ablamı aradım annem beni yıktı geçti diye. ablamında sesi bir buruk, bir hüzünlü. ofise doğru geçerken resmen düşündüm, basayım istifayı, gideyim evime. işsiz de olsam annemin dizinin dibinde olurum. hala onu görme fırsatım varken, onunla yaşardım.
  
  bakıyorum sözlük ankarada iş bakıyorum.
  
  öyle işte sözlük. ne yaşarsam annemle yaşıyorum (bkz: #38190243)