o taraçaların

• andre breton şiiridir.
  
  o taraçaların en üstlerinden biz kuşları daim büyüyen sen
  her gece çiçekli bir dal yapan omuzlarından o kuşlar biz o canım
  arabanın kollarına
  o kuşlarınız biz kıvılcımlardan daha parlak fışkıran bileğinden
  o iç çekişleriyiz camdan heykelin o dirsekleri üzerinde kalkıp
  doğrulan uyurken biri
  gedikler açılan o pırıl pırıl yatağında
  gedikler ki oradan mercan ormanlarda o düzlüklerde
  geyikler görünür
  sonra çırılçıplak kadınlar ta derinlerinde bir
  maden ocağının
  hatırlarsın sonra sen uyanır trenden inerdin
  şöyle bir durup bakayım demezdin o koca koca barometrimsi
  köklerin peşindeki lokomotife şöyle bir
  o ki sızlanır durur bakir ormanlarda ölümcül kazananlardan
  sızlanır durur o sümbül tüten bacalardan gömlek değiştiren
  mavi yılanlardan
  o zaman biz senin önünden gidiyorduk biz o değişmelere
  bağlı bitkiler
  birinin her zaman suçüstü yakalayabileceği o her gece işaretler
  yapan biz
  o hani evi yıkılırken hani birbirine karışmış bir yığın acayip şeyin
  önünde şaşırıp kalan
  sonra yatağını sofayı merdivenini arayan hani
  merdiven dallanır budaklanır büyür durmadan
  götürür değirmen taşından bir kapıya genişler nasıl bir
  alanda birdendire
  kuğular gibi sırtını çıkarır kanadını açar bir sahanlık yapar
  bir yerini ısıracakmış gibi kendi üstüne kıvrılır
  ama basamakların ayağımızın altında çekmeceler gibi birer birer
  açılışına bayılır
  ekmek çekmecelerin şarap sabun ayna merdiven çekmeceleri
  o bir tutamlık saçın ten çekmeceleri
  tam bu sırada bakarsınız binlerce vaucanson ördeği
  tüylerini parlatır
  sen şimdi geriye dönmeden göğüslerini yapan o malayı alıyorsun
  biz sana gülüyoruz sen bizi uzunlarımıza tutuyorsun
  sonra senin isteğin gibi duruyoruz işte
  göz kapaklarımızın altında öyle kımıldamadan hiç
  hani o yattığı neden sonra bir bakmak isteyen
  kadın gibi hani
  
  çeviri: ilhan berk