kaldırımın tam ortasından yürüyen insan

• bana göre bu tip insanlarda hafiften bir salaklık bir andavallık bir avarelik vardır. ama bu saydıklarımdan mı yoksa kendinden başkasını umursamadığından mı olduğunu asla anlayamazsınız. bu tarz bir yurt arkadaşım vardı mesela. göt kadar odada 4 kişi kalıyoruz zaten. yataklar masalar dolaplar her şey o küçücük odanın içinde. bahsettiğim arkadaş t de hep çok geç yatıyor. biz maksimum 1 gibi yatıyoruz o 4 gibi. bu süreçte de ya çetrulet ya ödev. çetrulet yapıyorsa uykudan uyanıp uyanıp sırayla "t biraz daha sessiz konuşur musun" diye uyarmak zorunda kalıyoruz çünkü kendini kaptırdıkça sesi yükselen bir hatun. ödev yapıyorsa klavyesini dövüyor zaten o ayrı bi konu. tuvalete gitmek için odadan çıkacaksa gecede en az iki kere çaat diye çarpılan kapı sesiyle uyanıyoruz. "t kapıyı çarpmaa!" ve başka bir sürü olay. bütün uyarılarımıza cevabı da genelde aynı: "kızlar ya unutmuşum uyuduğunuzu valla pardon." ve bu dediğine de inanıyorum çünkü samimi. gerçekten unutuyor biliyorum. kızamıyor da insan öyle olunca. ama avareliğinden bıkıyorsun. bir şekilde, toplumda kendinden başkasının özel hayat sınırlarına saygı göstermeyi öğrenememiş. o kısımda bir eksik var. ve artık ne kadar çabalarsan çabala düzelmiyor. kaldırımda ortada yürüyen insan da t. aslında. bir şekilde başkalarının varlığını fark edemiyor ya da düşünemiyor. yalnızca o var o kaldırımda ve bu dünya yalnızca onun. sistemde bir bozukluk resmen