alfred schnittke

• 1975 yılında çok sıradışı bir requiem'e imza atmıştır schnittke. öncelikle, "normal" requiem dizilimini pek önemsememiş, bazı parçaları kısaltıp diğerlerini^*` : lux aeterna` toptan atmıştır eserden. ikinci olarak, enstrüman seçiminde hayli ilginç kararlar vermiştir. yaylı çalgıların bulunmadığı requiem'de şu enstrümanlar dikkat çekmektedir: piyano, vibrafon, marimba, celesta, glockenspiel, elektro gitar, bas gitar, (evet) bateri, tamtam, vs.
  
  ortaya çıkan eser, fazlasıyla karanlık, hatta iç karartıcı denilebilecek bir yaratı(k)tır. öyle ki, dies irae'de bile bir gölge düşmüş gibidir bestenin üzerine, bütün önemli parçalar tek sesten başlayarak yayılır, sanki uzaklardan gelen tekinsiz bir bulutun gökyüzünü kaplaması gibi insanın ruhunu kaplar. gerilimi müthiş sağlamıştır schnittke.
  
  fakat ne zaman ki, (normalde bir requiem'de bulunmayan) credo bölümüne sıra gelir, bütün iş değişir işte orada. koronun (yine tek sesli başlayarak) yürütüp götürdüğü melodiyi, nefesliler devralır, büyük bir kreşendodan sonra bir de bakarsınız, bölüm bitmiş... hayır bitmemiştir o, tam en umutsuz anında yeniden bütün gücüyle girer melodi. üstelik elektro gitarlar ve baterinin eşliği ile. tam bir kopma noktasıdır bu işte. dinleyicinin gösterdiği eyüp sabrının ödülüdür, bütün umutsuzluğa karşın elde tutulan inancın zaferidir...
  
  sonrasında geriye bir tek requiem aeternam demek kalır son bir kez, ardımızda bıraktıklarımıza bakarak, ve başımız dik yürürüz, "zum sterben und zu unserer ruh^*"