andrey voznesenski

• sarışınım, canım benim, ne ettim ben!
  acımı verecek sana bu şiirim?
  ben hep seni yaşatmayı ummuştum
  gel gör ki, yalnızca yıkımdı getirdiğim
  
  o koca bencil çılgın goethe;
  o talim başçavuşu, nasılsa buyurmuş:
  “dur ey zaman, ne güzelsin!” diye
  “hayır, yürü ey zaman – yürü! sakın dönme geriye!”
  neden zincire vurmalı yaşamı, hani bir at hırsızı
  bağlar ya bir atı ayağından! sen ve ben
  neler vermedik yaşarken birbirimize
  ölmezlik durdurmaya kalkmaktır yaşamı
  durdurmak gibi bir filmi belli bir görüntüde
  
  ölmezlik demir kapılar ardına kor sizi
  anna, oza ve beatrice tümüyle
  kafeste tıkılmıştır maymunlar gibi
  ve güler seyredenler yüzsüzce
  benzerlikler bulup kendileriyle
  
  görmemek ne acı seni şimdi
  ve görmek bir zevzek sürüsü arasında
  senden bir pay çıkarırken kendine her biri
  hiç kalır acısı bunun ölümün yanında
  
  bilirim bağışlarsın beni üzülsen de, kızsan da
  ama yalnızca bakıp sözcüklere yaşamazsızın biri
  yazdığım dizelere bakıp bir garip tanımlarsa beni
  onulmaz bir yara açmışımdır bağrımda
  
  neden direnirsin göğsümde böyle
  partizan bir kız gibi yüreğim!
  her şeyin makineye dönüştüğü
  şu yeryüzünde, dinlenebilirsin.