sevgisiz büyümek

• milyonlarca çocuğun paylaştığı kader.
  
  şanslı veletler, senin gibi, ya da onun gibi, komşu çocuğu gibi bile olabilir, sevgi arsızı oluyorlar. sevgiden taşacak çocuklar var. görüyorum. kıskanıyorum, yaşlanıyorum ve kıskanıyorum.
  
  ben sarılmayı çok severim, çok güzel sarılırım, ben var ya bi sarılırım offff.
  
  sıra gelmedi ama abv, ben de işte gözüme güzel gelen şeylere sarıldım hep, ciddili sarılmak ya, mesela yere atılan yer yatağının üzerine atlayıp yerde kucakladım onu sıkı sıkı, komşunun evindeki boyumdan büyük oyuncak bebeğe sarıldım fisafirliğe gittiğimizde, kapıyı mapıyı kucakladım, öyle hep sarıldım. ilk büyük bisikletim abime 18 vites bi bisan alınınca onun eskisiydi mutluluktan ona bile sarıldım her yerini ova ova yıkadım zinciri attı önce sarıldım sonra ters çevirip oyuklarına oturttum zinciri.
  
  sevgisiz büyüyen görünmezliği çözmüş insandır. sence?
  
  bir köşede tek başına hayatı ve insanları sevmeye çalışıyorsun. bazen olur gibi oluyor ama sonra, aniden gelen kakan gibi, geçiyor. sonra yine geliyor vs vs.
  
  bir gün çok ama çok sevileceğin düşüncesiyse peşinden ayrılmayan gölgen, ne bileyim fakirin umudu gibi. çünkü, oğlum çok güzel sarılıyorum diyorum yaa!
  
  radyoda ne çıktı bak, bi baaaak bak:
  
  "çocukken de böyleydim, özel biri değildim, düşe kalka büyüdünüz ben sadece izledim."
  
  benimle gel kemalettin tuğcu, adana, 2016.