duygusal teşhircilik

• susku çogu kez söyleyecegi pek birsey olmayan sahte filozoflarin, agir abilerin, kadir abilerin tarzidir. aslinda paketleyip jelatinleyip gizledikleri, üsümesin diye üzerine yün hirkalar geçirdikleri örselenmis egolarini gizleyenlere sözüm.
  
  dün spor salonunda soyunma odasina giriyor bu abilerden biri. selam yok, sabah yok, oysa hergün karsilasiyoruz. gelenin selam vermesi lazim. almayan bizden degil. bu iletisimsizlik belki ona da dokunuyordur diyerek "merhaba" diyorum. bir homurtu hönkürüyor. "afedersin abi" diyecegim nerdeyse.
  
  oysa konusan insan size zirhindan soyunup gelendir. sizi kendisiyle esit görendir. size kendisini ifade edendir. sizden aşırı da yaşasa duygusunu ifade edendir. üstelik bunu yaparken, kendisini donuna kadar elestirebilmeniz sansini size taniyarak aldigi riskin de farkindadir.
  
  biz selam alip veremeyen, konusarak ifade edemeyen bir toplum haline ne zaman geldik?
  hangi postmodern etkidir bunu kilan?
  selam alip vermek, gelene gülümsemek, hal hatir sormak ve hemen ardindan da yarim saatlik seyahatte neredeyse akraba çikmak bizim kanimizda varken, hangi kentli postmodern kalipla, filmlerde sigara reklamlarindaki cool abiler kivaminda maçoluga soyunduk ve ne zaman?
  
  biz akdenizli'yiz,orta dogulu'yuz,anadolulu'yuz. yoksa danimarka'dan göç akinina ugradik da ben mi bilmiyorum?
  
  ben sizi anlamiyorum...