l'enfant trouve

• son dört-beş gün içinde bilmem kaç kez dinleyerek ciğerlerimi dağladığım şarkı.
  
  garou'nun zaten muhteşem bir sesi var, onu söylemeye bile gerek yok da, esas vurguları çok güzel. sözlerin anlamını iyice ortaya çıkaran, yükselen, hıçkıran, savuran vurguları yürek paralıyor, gözlerim doluyor dinlerken.
  
  müzikalin daha sevilen parçaları olsa, da, aslında bohémienne ile başlayan ve les portes de paris ile tamamlanan sakin-yüksek-yürek dağlayıcı-tekrar sakin döngüsü müzikalin en güzel, en bütünlüklü kısmı oluyor benim için. (o kısımda bir tek esmeralda tu sais bana çok bir şey ifade etmiyor, geri kalan hepsi art arda eklenince mükemmel uyumlulukta...)