satranç oynayan kişi insanların en yalancısıdır

• tanım: lise başlarında başladığım satrancı maalesef lise bitmeden ve hatta oyunu doğru düzgün bile öğrenemeden bırakmak zorunda kalmama neden olan anlayışın ve inanışın tezahürü olan dini görüş.
  
  o zamanlar aptaldım; satrancın gerçekten boş ve hayırsız, en iyi ihtimalle de mekruh bir uğraş olduğunu zannettim. oysa o genç yaşlarda iken satrancı ilerletmek ve satrancın getirilerinden faydalanmak çok daha kolay ve verimlidir. şimdilerde -15 yıl kadar sonra- oynamaya çalışıyorum ara sıra ama nafile, belirli bir yaştan sonra başlayınca insanın şevkini kıracak kadar zor bir zanaat satranç çünkü.
  
  benzer bir hikaye ile müzik konusunda da, o kadar hevesim olmasına rağmen, ilerleyemedim. iyi bir düzeyde güzel bir müzik enstrümanı çalabilmeyi ne çok isterdim, anlatamam.
  
  benzer bir hikaye ile spor bile yapamadım. oysa hayatımda belki de gerçekten yetenekli olduğum tek konu spordu; kendime inandığım, iyi olduğumu bildiğim tek alan. lise yıllarıma kadar elimi attığım her sporda çok kısa sürede sivrilip insanların dikkatini çekerdim. futbol, tenis, basketbol, yüzme, bilardo... hep gel kulübe alalım seni derlerdi, yeteneklisin, başa oynarsın diye övgüler dizerlerdi. tam o noktada, yani yarı amatörlüğe veya profesyonelliğe bir geçiş ihtimali olduğunda dururdum, ilerlemek istemezdim yaptığım sporda. çünkü neticede bunlar boş işlerdi, vakit kaybı veya günah, veya mekruh ya da hepten haramdı. hatta hepiniz bilirsiniz bir kelime vardır hayatın bu güzelliklerini tanımlamak için, "nefsi" işlerdi bunlar.
  
  yine benzer bir hikaye ile de karşı cinsle iletişimim ve ilişkilerim hep zayıf ve sorunlu oldu. gençliğim platonik aşklarla, sevdiceğe uzaktan bakmalarla ve cesaretsiz, kırık bir kalple geçti gitti.
  
  aslında anlattığım yalnız benim değil, bir bakıma bu ülkenin hikayesi. çünkü biliyorum ki bu ülke benim gibi milyonlarla dolu. ve yine biliyorum ki bu milyonlara dair basit hayat hikayesi ülkeye dair anlamlandıramadığımız pek çok şeyin de basit bir açıklaması.