ailesiyle yaşayan 30 yaş üstü erkekler

• normalde yazdığım üslup dışına çıkacağım. öncelikle kusura bakmayın.
  
  35 yaşındayım şairin dediği gibi yolun yarısı. 14 yaşında çıktım evden. giderken vücudumun her yanı titriyordu. ama mecburdum. benim gibi manyak ile beraber bir de kız çocuğu büyüttü tek başına annem. bütün kararlarımın arkasında durdu. 14 yaşında o evden çıkarken bile dönüp "elimde değil anne çok merak ediyorum" dediğim de bile sitem yerine gözlerimden dökülen yaşları sildi öptü. bense ileride pişman olacağım, ne bekliyorsam zamanında evi, bizi herşeyi terk eden babamın yanına yol alıyordum.
  
  pişman oldum dayak yedim hastanelik oldum. gelip beni kurtaran kanatları altına alan yine annem oldu.
  
  26 yaşında kendi işini kurmuşken, 2008 yılında kriz ile iflas edip, bir yandan borçları ödeyip bir yandan da hayat ile uğraşırken, noroloji polikliniklerine düştüğümde yine annem vardı.
  
  doktorlar atak gelebilir, tek başına duş dahi almayacak derken duşa kabinin dışında yine annem bekledi.
  şimdi ben herşeyi halletmisken, ayağa kalkmışken, sadece bir kaç baba parası yiyen piç ile adamlığın kıstasını cüzdandaki para ile evinin kaç oda salon olduğu ile değerlendiren genelleme yapan ergen oro.... neyse öğreneceğim.
  
  evet annem haftanın 4 günü geliyor iş umrumda olmadan o 4 gün ona ayırıyorum. hastaneye gidiyoruz. boş vakitkerimizde sevdiği şeyleri yapmaya çalışıyoruz.
  
  hasta kadın. cidden hasta. yalvarıyorum gel benimle kal diye; hayatının düzeni bozulur diyor. bak ömrünü tek başına çocukları için geçirmiş kadının lafı bu.
  
  keşke 4 gün deği,l tedavi için değil 7/24 yanımda olsa...
  
  sizin genellemelerinizi sikeyim. sizin o beyninizin sadece ön yargı ve eleştirmek icin çalışan kıvrımlarını sikeyim.