bis morgen

• onsuz geçen bir yıl.
  
  zamansız gitti, yeri bomboş kaldı. hayatımızda kocaman bir delik, bir boşluk var. ne zaman bir şeyi paylaşmak istesem elimi telefona atıyorum, ama sonradan aklıma geliyor, artık o diğer ucunda yok. söylemek istediklerim içimde patlıyor. bazen hayat o kadar normale dönüyor ki, sanki o da aramızdaymış gibi oluyor. sonra, onun olmadığını hatırlayınca, hayatın da artık normal olmadığını hatırlıyorum. artık hiç mutlu olamayacağım gibi geliyor. problem mi bu? sanki problem de değil. kimsenin istemeyeceği bir şekilde can verdi, ben artık mutlu olsam ne olur...
  
  ondan geriye kalan en güzel şeyler arkadaşları, bize bıraktığı arkadaşlıklar. iyi ki varlar, iyi ki yanımızdalar, umarım hep orada olurlar.