babanın ölmesi

• üstünden bugün itibariyle tam bir yıl geçmiş. tarifi pek de mümkün olmayan, yaşamamışlara olabildiğince geç yaşamalarını dilediğim bir acı bu. babamın bedenini ellerimle toprağa koymadan önce olabildiğince imtina ederdim bu başlıkta gezinmekten. zira okuduğum entrylerdeki acı tasvirleri bile yüreğimin inanılmaz derecede burkulmasına yetiyor artıyordu. bu yüzden bir yılımı aldı bu başlığa içimi dökebilmek. yine de, dünyaları da yazsam yetmeyecek gibi geliyor.
  
  10 - 15 gün içinde öğrenip sonucunu yaşadığımız, adını bile anmak istemediğim o illet hastalık aldı canım babamı. şu anda geriye bakınca o 10 - 15 gün içindeki yaşadığımız şaşkınlık ve çaresizliği kelimelerle ifade edecek kadar güçlü değil kalemim. zaten çaresizlik çok da anlatılası bir durum değil. nasıl anlatılabilir ki o "kalakalma" durumu. yok anlatılamaz. ben de anlatmıyorum zaten kimselere. sadece o durumu yaşayanları gerçek hayatta, haberlerde, orada burada ilk görüşte anlayabiliyorum artık. bir kazanım mı bilemiyorum.
  
  bir yıl geçmiş üstünden. dile kolay derler ya aynen öyle. insanın gerçekten sevdiği biri için başsağlığı kabul etmesi insanı rahatlatan bir durum değilmiş bunu anladım bu süre içinde. çok garip değil mi? kabullenememekle ilgili sanırım. bu süre içinde bir de kızım oldu. hayatın cilvesi dedikleri naneyi bu kısa süre içinde tecrübe etmiş oldum böylece. arada şimdi 5 aylık olan kızımın gözünden beni izlediğini düşünüyorum babacığımın. öyle bakıyor can parçam. içim anca öyle hafifliyor.
  
  o, kendisinin pazar klasiği trt'deki kovboy filmini karşımdaki kanepede mutluluk içinde heyecanlı gözlerle, bir yandan da bana anlata anlata izlerken yazdığım şu entryler kaldı şimdi ondan;
  
  2008'de
  
  2011'de
  
  hep orada olsun aslan babam demişim. olmuyormuş. bu başlığı açtıktan sonra pek çok mesaj gelmişti; "kardeşim aynen bu pozisyondayız yıllardır", "bizimki de böyle" diye. iyi yaşayın canlar o anları. bırakın anlatsınlar kirk douglas'ı, burt lancaster'ı. iyi dinleyin. iyi bakın ışıldayan gözlerine.
  
  bunu da 2015'te ölmeden 3 ay önce yazmışım
  
  hatıram olsun canım babam. rahat uyu.