nima yuşic

• efsane
  
  karanlık bir gecede bir deli
  gönlünü firarî bir renge kaptırmış
  kapısında soğuk ve yalnız oturmuş halde
  bir bitkinin gövdesi gibi yıpranmış
  bir hikâyeyi kederli yapar
  ey benim gönlüm! gönlüm gönlüm
  fakir, çaresiz benim gibi
  tüm iyilikle, değer ve kavgayla
  senden sonunda bana ne geldi
  gamın yüzündeki bir gözyaşından başka
  ey fakir gönül! ne gördün ki ?
  kurtuluş yolunu kestin
  gereksiz işler yapan bir kuş’sun
  ve bulduğun her dala uçtun
  sonunda zayıf düştün mü ?
  ey gönül! kurtulabilirdin
  eğer zamanın oyununa gelmeseydin.
  gördüğün şey sadece kendindendi
  her zaman bir yol ve bir bahane
  sonunda ey sarhoş! benimle savaştın
  sen sarhoş ve dost kaldıkça
  efsane ile dostluk yaparsın
  bir dünya, daima ondan kaçar
  sana göre onunla uyumluydu
  senden daha müptelası gelmez
  efsane; onun gibi bir müptela
  onun gibi bir müptela
  kimse bu yolda saflığı görmemiş
  ah, uzun süredir bu hikayeyi anlatıyorlar
  dalın üstünden bir kuş uçmuş
  ondan geriye, bir yuva kalmış