yazarların ateist olma hikayeleri

• yaklaşın bakalım romalılar geçin söyle ateşin başına; size nasıl dinsiz imansız oldum anlatayım.
  
  muhafazakâr bir ailede dünyaya geldim. kısaca bahsedersek, anneannem bilmem kaç kere hacca gitmiş, kur'ânı kerimi ezbere bilen her ramazanda hatim indiren biri doğal olarak annem ve dayılarım da öyle. baba tarafınında onlardan altta kalır yanı yok. ben 7 yaşından beri her yaz mahalle camii'ndeki kuran kurslarına gidiyor, hocalardan ders alıyordum tabi bunlarla yetinmiyor kendimi devamlı geliştirmeye çalışıyordum. farklı kaynaklardan kitaplar okuyor bu dini yaşantı durumunu fazlaca ciddiye alıyordum. liseye gidene kadar ciddi bir bilgi sahibi olmuştum sonra liseye (imam hatip lisesi) gittim. lisede dini bilgi ve birikimimi artırmak için çok çalışıyordum zaten dersler de bu konuda bana çok yardımcı oluyordu.
  
  bu sırada tasavvufa merak salmaya başladım yavaş yavaş. tabi lise dönemim boyunca her yaz yatılı kuran kurslarında kalıyor bir "sübhaneke" yi geçebilmek için aylarımı veriyordum. gerçekten zor bir iş kıraatlı okumak. yine ek olarak cemaatlere gidiyorum o'cu bu'cu demiyor hepsinin sohbetlerine katılıyordum. süleymancılar, nurcular, yazıcılar, okuyucular, menzil vs. her sohbet ilgimi çekiyor, her birinden bir bal aldığımı düşünüyordum.
  
  fakat yavaş yavaş mutsuz olmaya başladım. hiç gülmüyor, devamlı uzaklara dalıyor, pencereden dışarıyı seyrediyor ve bir düşünce hali içinde kayboluyordum. çoğu zaman okulda dersleri bile dinlemiyor kendimi gizli gizli ağlarken buluyordum. beni üzen şey yetersizliğim, yaratıcıya layık olamama düşüncesiydi. kendimi çok günahkar hissediyordum. sanki devamlı günah işliyordum ve kafamı kaldırıp bir kıza veya günah bir şeye baktığım zaman tırnaklarımla ellerimi sıkıyor bazen kanatıyordum. hiç bir namazımı kaçırmamaya çalışıyordum fakat ne kadar uğraşırsam uğraşıyım illa birini kaçırıyor kazasını yapmayı kendime yediremiyordum.
  
  çoğu zaman seccadem göz yaşlarımdan sırılsıklam oluyordu. içimde müthiş bir allah ve muhammed aşkı vardı. hele muhammede olan sevgim tarifsizdi. yine bir gün yattsı namazında ağlaya ağlaya seccade üzerinde uyuya kalmışım ve rüyamda muhammedi gördüm. sabah uyandığımda tarifi imkansız bir mutluluk içindeydim. insanlara anlatıyordum bunu devamlı ve bana gıpta ile bakıyorlardı. güzel bir duyguydu.
  
  ama böyle gidemezdi, bu kadar lütufa karşı ben sadece günah işliyordum yani öyle düşünüyordum. allaha layık bir kul olmalıydım. yaptığım iyilikler ibadetler ve hareketler cennet için falan değildi. çünkü cennet aptallar içindi ben hiç bir zaman cennetin hayalini, alacağım mükafatı düşünmedim. ben sadece allah ve resulunun rızasını kazanmak istiyordum. (cennet cennet dedikleri bir kaç köşkle bir kaç huri bana seni gerek seni!) ölümden korkuyordum, ve devamlı ölümü hatırlayıp günahlarımdan korkuyordum, daha çok ibadet ediyordum. karanlık bir yere kendi mezarımı kazıp içinde sabahlama sebebim de buydu ölüm rabıtası! bir kaç defa da mezarlıklarda sabahlayarak imanımı güçlendiriyordum.
  
  ben aptal biri değilim, yani belki hareketlerim sizin tarafınızdan "aptal" yaftası yiyebilir ama sorgulama ve mukayese yeteneğim var gelişmiş durumda. bu hikayeyi komikli esprili bir şekilde anlatabilirdim ve böylece sizi sıkmamış olurdum ama benim için bunları yazmak bile zorken...
  
  bir şeyler yanlış gidiyordu ne kadar koşarsam koşayım asla hedefe ulaşamıyordum. bırakın ulaşmayı yaklaşamıyordum bile. hiç bir zaman yeterli olamıyordum. ben kendimi düzeltmeye çalıştıkça mutsuz oluyordum. gecelere, sabahlara kadar düşünüyordum ibadet ediyordum. ve o zaman içime bir kurt düştü! madem hedef degil yolculuk önemli ve ben bunun için ne kadar uğraşırsam uğraşıyım hedefin yakınından daha geçemeyeceğim ne anlamı var ki o zaman hayatımı zehir etmeye?
  
  üniversiteye gittim. maddi durumlar pek iyi olmadığı ve biraz da rahat hissettiğim için cemaat evlerinde kalmaya başladım. burada kaldığım süre içinde bana öğrenciler veriliyor, ev abiliği yaptırılıyor koca koca adamlara sohbet etmem isteniyordu. tabi içimdeki kurtlar durmuyor, sürekli beni kemiyordu içten içe. eskiden allahın ne kadar mükemmel olduğunu düşünüyorken şimdi acabaların çığlıkları yankılanıyordu zihin duvarlarımda.
  
  ve bir gün kafamı kaldırdım görmek-bakmak savaşında bu sefer kazanan farklıydı sanırım. kendimi ne kadar günahkar görsemde "müslüman" kimligi altındaki çoğu insandan kat ve kat daha çok çabalıyor "iyi insan olmak" için elimden geleni yapıyordum. bu müslüman görünümlü insanlar tabiri caiz ise allahsız müslümanlar benim çok canımı sıkıyordu. bu insanlarla aynı kimliği taşımak bana çok ağır geliyordu. etrafımdaki bu kadar sorun ve sorunlu insan bana sistemin yanlış olabileceği düşüncesini sorgulattı. bütün müslüman ülkelerin hali ortadaydı. çevremdeki insanlar bile kötüydü! artık emindim bunu anlamalıydım.
  
  ve allahın dediğini yaptım! okudum! ne diyor bu insanlar, ne yazmışlar araştırdım, not aldım, izledim vs. okudukça "yıkandı beynim" sanki bir kaç kıvılcım çaktı beynimde! bu araştırma evresi 1 yıl kadar sürdü. ve son kitabın kapağını kapattığımda dudaklarımdan şu kelimeler döküldü "artık müslüman değilim". önce titredim, korktum bunu söylediğim için ama sonra alıştım. nefes almaya başladım sanki hayat daha bir güzeldi şimdi, farklıydı. insanlarla konuşmaya başladım, anlatmaya çalıştım nasıl konuşmayayım ki? kral çıplak diyen çocuğun heyecanı vardı o an anlatmalıydım bunu susamazdım... ( ne kadar zavallıymışım, herkes yapar bu amatörlügü)
  
  tabi susturdular. bazı insanlar benden nefret ediyordu artık anlamıyordum bu durumu. en son yine bir sohbette biraz ucundan allahı sorgulamaya kalktığımda cemaatden de kovdular beni. ama bir sorun vardı yine ben ateist degildim. deist idim. hala içten içe kendimi garantiye alma durumuydi sanırım bu. sonraki 2 yıl içinde önce agnostik sonrada ateist olmuştum.
  
  tabi bu durum hiç kolay değildi, ailem ogrendigi zaman çok ciddi sıkıntılar yaşadım ve halada yaşıyorum. ama mutluyum önemli olanda bu sanirim.
  
  tavsiye: eğer müslümansan ve öyle kalmak istiyorsan uçlarda yaşama. öyle mutluysan öyle yaşa. ama şunu unutma her şeyi bilmek isteyen acı cekmeyi göze almıştır.
  
  edit: ailemin verdiği tepkiler ve yaşadığım sorunlar ile ilgili çok fazla mesaj aldım topluca buradan yanıtlamış olayım.
  ben o amatörlükle aileme söylemiş bulundum. buradan bu durumda olan kişilere tavsiyem asla bu konuyu açmayın bahsetmeyin bile. sadece mış gibi yapın. inanın bana hiç bir zaman anlamayacaklar. neyse, tabi benim ailemde anlamadı. önce dalga geçiyorum sandılar, sonra ciddi olduğumu anlayınca bağırdılar çağırdılar. fazlaca, haddinden büyük laflar söylediler abim, babam, annem, anneannem, dayılar vs. sonra bana acıdılar sanki bana bir böcek gibi bakmaya başladılar. her seferinde bana bunu hatırlattılar. ve ben daha da kinlendim. dayım "allah sana hidayet versin" deyip benimle görüşmeyi kesti. babam evden kovdu. annem ağladı. abim küfretti. vs. ama yılmadım. öğrendim çünkü akılladım. ben sadece kendi egomun mastürbasyonunu yapıyordum onu anladım. hiç bir şeyi değiştiremeyecegimi anlamıştım. bunu bilmemde gerekirdi zaten. onlara bunu anlatarak neyi amaçlamış olmalıydım ki zaten? ve oyunu kuralına göre oynamaya başladım. mış gibi yaptım o konulardan bir daha konuşmadım. cumalara falan gitmiyorum gizleniyor yapmıyordum görevlerimi ama onlar benim yine müslüman olduğumu zannediyorlar. böylesi gerçekten çok daha iyiydi. çünkü şu kısa hayatta sevdiklerimi üzmenin ne kadar anlamsız olduğunu anladım. ben onlardan daha üst bir seviyedeydim sanki ve onları bilmedikleri anlamadıkları bir şey için suçlayamazdım. benim ahlakım veya normlarım onlarda yoktu. bu savaşın bir kazananı yoktu. toy ve tecrübesizdim şuan bir problem yok kendimi daha çok geliştirmeye çalışıyorum. ve onlar bu konulardan bahsederken bende onaylıyorum ve geçiyorum o kadar herkes mutlu.
  
  edit: yalan diyenler, cahilce diyenler, manipüle ediyor diye çığıranlar; en saf duygularla tekrar müslüman yapmaya çalışanlar, kaynak gonderenler, bende aynıydım diyenler, akıl isteyenler, destek verenler, kardeş kabul edenler, saygı ve sevgi gosterenler, küfür edenler, ibret alanlar, aramaya inan önce diyenler, yol soranlar ve borç isyenler... hepiniz seviyorum eyvallah. saygı ve sevgilerimle...
  
  siktir edin nasıl mutluysanız öyle yaşayın, ona inanın. iyi insan olun yeter. hayat çok kısa ve çok güzel. hadi bakalım.
  
  ekşi sözlüğe emanet olun.
  
  the end.