yazarların ateist olma hikayeleri

• ateizmin ilk tohumlarını daha orta orta sonda farkettim içimde. din kültürü dersinde hocama "her şeyin bir başlangıcı varsa allah nasıl başladı/doğdu/oluştu?" gibi bir soru sorup karşılığında klasik, o doğmaz falan gibi cevap aldım. tabi öncelikle çocuk, sonrasında da insan aklıyla çok mantıksız geliyor, illa bir başlangıç olmalı diyordum fakat tabi unuttum gitti sonra. ilerleyen zamanlarda lise 1'de falan ergenliğin tavan yaptığı ve libidoların iyice yükselidiği zamanlarda mesela arkadaş, porno izliyorum sonra bir huzrusuzluk kaplıyor içimi, günaha girdim diye falan sürekli bu tarz bi rahatsızlık duyuyorum ama kimseye de anlatamıyorum. gel zaman git zaman 1 sene de böyle geçti. sonrasında facebook ile birlikte internetteki bilgi paylaşımının hızlanması ve benim de artık yavaş yavaş "ulan şu işin aslı nasıl acaba" diye merak etmem ve tam o dönemlerde çok efsane biyoloji hocamın evrim ve darwin konularını çok güzel anlatması sonucu giderek aydınlandığım bir sürece girip üniversiteden itibaren de sürekli okuyup araştırarak din denilen bok çukurundan ve dolayısıyla beni rahatsız eden bütün düşüncelerimden kurtuldum. ohh be huzur ateizmde yemin ediyorum.
  
  ve edit: çok değil, sadece neden sonsuz ve akıl almaz derece de kudretli bir varlık olarak tanımlanan yaratıcı kendinden bu kadar çok aciz yaratıklar olarak tanımlanan insanoğlunu yaratıp onları bir de kurallarını kendisi belirlediği bir sınava sokar ki? bu çok sadistçe. yani parkta oynayan iki çocuğa gidip hadi kavga edin kim döverse ona çikolata vericem demek gibi bir şey bu