ekşi itiraf

• bir icsel gozlem ile kendimi olcup tartmam gerek. bu bos bulunmusluk hali daha fazla devam edemez. bos bulunmusluk bir bosluga surukluyor, bosluksa depresif modlara. depresif moduma ilac care degil. hayatimi duzenlemem elzem. tedaviyi biliyorum iste ama hayata geciremiyorum. kendime hedef ve amac belirlemeliyim, uzun vadeye yayilmis bir plan kurgulayamiyorum ve belirsizlik canimi cok sikiyor. gercekci olup kisa vadede hayatima tatbik edecegim planlar yaptim ama bir irade ortaya koyamiyorum cunku beni guduleyecek olan nihai bir hedef saptamayamadim. hedefin nihai olmasi sart da degil, cunku o hedefi gerceklestirince baska bir hedefe yonelmeli. boyle bir hedeften yoksun olarak nasil yasanir bilmiyorum. isyan ediyorum beni sarmalayan maddi sartlara. boyle vuku bulmasaydi hadiseler farkli bakis acilarina sahip olabilecektim. bir de sozde ozgur iradeden bahsediyoruz, sartlardan bagimsiz ozgur irade soz konusu degil. hayattan ne bekliyorum ki ben? icimde bir tatminsizlik var, oysa duygusal ve zihinsel olarak tatmin olmazsam mutlulugu da yakalayamayacagim.
  
  ya da simariklik lan benimkisi. nasilsa evden yiyip iciyorum. harcligim cebime konuyor. o yuzden calismaya mecbur degil gibiyim. kendime sanal varolussal krizler yaratiyorum. oysa hic sorgulamasam hic kafaya da takmayacagim. meseleleri mesele etmezsek ortada mesele kalmaz. ama sorgulanmamis hayat da yasanmaya degmez. bilemiyorum altan bilemiyorum.