çamur

• 25 mayıs 2001'de apartmanın kapısından gelen "kedi var abi koş" nidalarını duyarak evden fırlayıp koştuğum, bir moloz yığının içinde toza çamura batarak avcuma aldığım, avcuma alırken baş parmağımdan kan verdiğim biricik kedimdir kendisi. çamur adını da o zaman almıştır bu zibidi. saatler boyunca küçücük evin içinde ortadan kaybolmalarına haftalarca akıl sır erdiremediğimiz, daha sonra tesadüf eseri zibidinin, bilgisayar kasasının arkasındaki modemin üstünü kendine yatak yaptığını anladığımızda ise sıkıştırarak sinir ederek sevgiye boğduğumuz, öpücüklerle ıslattığımız canımızdır.
  
  asla doymayan oburumuzdur. musluktan su içen pamuğumuzdur.
  
  o kadar sever ki bizi, her kucağa alındığında boynumuza sarılır, asla bırakmaz bu zibidi. uyumludur da, bir it olarak alexle 6 ay gibi bir süre kankalık yapmıştır, eve gelen başka köpeklerden, alexin arkasına kaçarak saklanmıştır. babacandır. kendisi dana kadar olduğu zaman yanına getirdiğimiz ficu'ya babalık yapmıştır uzun süre. onunla oynamıştır, korumuştur, asla pis bırakmamıştır. hasta ve narin kızımız pisişik'e abilik yapmıştır, onu ficuw zibidisinden korumuştur (elinden geldiğince tabi maalesef). mina'ya aşık olmuştur. yardırgamamıştır, kıçının dibinden ayrılmamıştır.
  
  her gece camur'dur yatağımıza girmek için başucumuzda bize yavşayan, diğerleri içeride uzak kalmayı tercih ederken. beceremezse ayaklarımızın üstündeki sıcacık ağırlığımızdır.
  
  o bizim bitanemizdir. 31 aralık 2004'de gelmiştir, her zaman ki kucağımızda uyumuştur, hayali oyuncaklarıyla saatlerce oynamıştır. canımızdır. uykusu gelince gitmiştir, her zaman ki yatağımızın ayak ucuna kurulmuştur. mutlu uykusuna uzanmış, rüyalar alemine dalmıştır.
  
  kimbilir ne gördü o rüyasında, kimbilir ne yemekler verdiler canımıza ki, vazgeçti, orada kaldı. aklımızı da aldı götürdü başımızdan. canımızı acıttı. kalbimizi dağıttı. tesellimiz, avuntumuz; mutluydu, hep mutlu oldu, herkesin imreneceği şekilde son uykusuna yattı.
  
  seni o kadar çok sevdik ki çamur efendi. o kadar olur!