erdal gezik

• eflatun renkli bir kitaptı, içinde kelimeler oynardı.
  bir akşam kapısını çaldı.
  sen bensin, ben de senim, dedi.
  serin bir rüzgar gibi zamana baktı, ben sensem neden ben?
  belki de bir şeyler karıştı.
  misafirim ol, dedi kelime.
  
  haberi getiren bir serçeydi, dokunup onunla uçmak istedi.
  belki o zaman kurtulurdu bu günahtan, her daim peşinde koşan o yılan.
  çocukken kulağına bir şey fısıldadı:
  
  bir ömür bu dağ’a bakmakla geçer mi?
  
  şimdi koye mar’da, yükü ağır, bedeni hafif adım adım bir karınca.
  kızdı.
  karınca umursamadı.
  geldi geçti.
  bu ne eksik bir hikaye, arkasından söylendi.
  
  bin derdi var, biri derman içinde, bir ömür onu aramakla geçerse,
  dağ büyük, hikaye küçük diye,
  utandı.
  
  geldi geçti, öylesine.