6 entry daha
  • andrey zvyagintsev çok sert bir filme imza atmış. nelyubov etkisinden hemen kurtulacaginiz bir film degil. psikolojik işkenceyi küçümsemeseniz gerektiğine kanıt bir dram.

    mutsuz aile filmlerine alışığız. birbiriyle kavga eden şiddet uygulayan anne babanın ve bu hallerin çocuk üzerindeki etkilerine dair çok film sayılabilir. evet bu filmde yönetmen yine mutsuz aile tematiginden hareketle kamerayi birbirine dusman anne babaya ve çocuklarına çeviriyor. olabildigince kasvetki bir aile panaroması ciziyor. bunu yaparken de çocuğa yöneltilmiş duygusal şiddetin islenis tarzi ve perdeye yansıyan cocugun kahredici yalnızlığı hüznü ve acısı filmi bu tarz filmler içerisinde ayrıksı bir noktaya taşıyor.

    filmin ayriksiliginin ve başarısının diger bir nedeni de yonetmenin usta hamlelerle ve detaylarla rus toplumuna olabildigince sert eleştiriler getirmesi. yönetmen her filminde yaptigi gibi gercekte bir toplumsal yozlasmislk panaromasi çiziyor. bu panaromada bu ailenin yaşadıkları da mikro olcekte rus aile kurumu eleştirisi olarak da okunabilir pek tabi. kısaca film çok boyutlu bir dram ve politik eleştiri barındırıyor.bunu da olabilgidince başarılı ve vurucu bir sekilde perdeye yansıtıyor.

    son soz biraz kisisel olacak: evinden kaçmış çocuk hikayeleri hep hüzünlüdür. bu tarz bir olayı her duydugumda ister istemez olayi cocugun yasadiklarini kurgulamaya çalışırım. gözümün önüne bir çocuk figürü gelir, ama o çocuk hep eksiktir tamamlayamam. cocugun bakislari eksik kalır. gözyaşları vardir ama yine eksik kalir... bu film benim için çok özel oldu. o çocuk ilk defa tamamlandı. hikayesi ve acısıyla benim icin geceklik kazandi... gercek su ki: insani bütün kılan tek şey sevgi. sevgiyle tanımlamak gerek her şeyi ve her şeyi sevgiyle tamamlamak. yönetmeni bir kez daha kutlarım.
82 entry daha
hesabın var mı? giriş yap