der untergeher

• mozarteum’da ve ardından horowitz kursunda öğrenim gören üç piyano çalgıcısının (piyanist değil!) ekseninde deha, hırs, kıskançlık, ölüm gibi konuları ele alan kitaptır. yazarın üslubu ilk defa okuyanlar için (benim gibi) oldukça zordur. thomas bernhard ın müthiş karamsarlığı, insanlara ve şehirlere (özellikle de avusturya’nınkiler) beslediği nefret insanın moralini bozar, okumayı daha da zorlaştırır. ama kitapta insan psikolojisinin derinliklerine, kötücül duygulara özellikle de kıskançlığa dair süper tespitler bulunur. deha derecesinde yetenekli olan virtüöze karşı duyulan kıskançlıkla karışık hayranlığın adamlardan birinin hayatını nasıl mahvettiğini anlatır ki bu açıdan amadues la büyük benzerlik taşır. kitaptaki wertheimer ile filmdeki salieri adeta aynı adamdır.
  
  okuduktan sonra glenn gould u inanılmaz merak etmiş, internetten harıl harıl araştırmıştım. -okumayanlar için biraz spolier olacak ama- thomas bernhard ile glenn gould’un hiç tanışmadığını öğrendiğimde çok şaşırmıştım. thomas bernhard’ın kendi hayatından izler taşıyan bir kitaba glenn gould’u sanki yakın bir arkadaşıymış gibi katması cidden çok enteresandır. kitapla ilgili yorum yazan bir eleştirmen yazarın glen gould’u bir festivalde goldberg varyasyonları nı çalarken dinlemiş ve çok etkilenmiş olabileceğini söylüyordu ki doğrudur muhtemelen. kitap içinde goldberg varyasyonlarına birçok atıf bulunur. –end of spoiler-
  
  uzun lafın kısası sağlam bir kitaptır. insanı klasik müzik dinlemeye sevkeder ki bu bile bir kazançtır.