anne babanın başarılı çocuğunu daha çok sevmesi

• kafası biraz daha farklı çalışan çocuğun fark etmesi gereken üzücü gerçek aslında.
  
  şimdi istisnaları bir kenara bırakırsak anne babalar çocuklarını her türlü severler. kimisi sevgisini gösteremez, kimisi yanlış gösterir ama bir şekilde sevgi beslerler.
  bu doğanın insanlara verdiği bir çeşit iç güdüdür.
  çok ekstrem koşullar olmadığı sürece bu değişmeyecektir.
  
  kendinize şu soruyu sormalısınız; bugün başarılı bir birey olmasaydım ben yine sevilecek miydim?
  yüksek ihtimal bunun cevabı evet olacaktır. sevgi hep vardır sadece şekil değiştirir sebepleri çeşitlenir.
  
  bu durumda başarılı olan çocuğun sorması gereken asıl soru bence şu olmalıdır; beni daha farklı sevmelerine sebep olan şey ne?
  (burada daha çok yerine daha farklı tamlamasını kullanıyorum.)
  
  işte burada aslında sadece ebeveyn-çocuk ilişkisinin dışında tüm insan ilişkilerin en büyük soru işareti ortaya çıkıyor.
  
  insanlar hakkında, insanlar genellikle etiketler üzerinden fikir sahibi oluyorlar.
  etiketin ortaya çıkardığı yargı ise insanın varoluşsal özüne zarar veriyor.
  etiketler kaldırıldığı zaman geriye ne kalıyor? asıl sorgulanması gereken mesele bu.
  sırf daha başarılı olduğu için daha farklı muamele gören evlat için hayatı boyunca her zaman kafasında yer eden bir soru işareti kalmak zorundadır.
  
  birey olmak biraz da burada başlıyor sanırım.
  insanın kendisinin dışına çıkardığı etiketleri kendi olma özelliğine, kendi varlığına, özüne, birey olma ruhuna zarar veriyor.