cem korkmaz

• ortaokuldan arkadaşımdı. o zamanlar da capcanlı, kıpır kıpır, yerinde duramazdı, neşeliydi.
  
  yıllar sonra bursada heykel caddesinde ptt'nin köşesindeki büfede karşılaştık, büfede çalışıyordu, açıköğretimden işletme okuyorum demişti. ama aslında oyuncu olmak istiyorum dedi, ama babam pek istemiyor.
  
  çok sonraları bir gün, sinemada görünce acayip mutlu oldum, istediği, belki kendini ifade edebildiğini düşündüğü "iş"e kavuştuğunu görünce. sanki ben elde etmiş gibi, başarmış gibi mutlu oldum, ekranın içine girip yanaklarını sıkasım geldi, naber lennn deyip...
  
  facebook'tan bulup, mesaj yazdım, tebrik ettim, hayallerinin peşinden koşmayı bırakmadığı için. sonra bir ara toplandık arkadaşlar hep beraber, yine aynı cemdi, kıpır kıpır, haksızlıklara gelemeyen, alevlenen, atarlı giderli...
  
  sonra o gün orada oturduğumuz hatta eve kadar beraber yürüdüğümüz bir arkadaşımız intihar etti, cemin en yakın arkadaşlarından da biriydi. ellerimle verdim toprağa demişti onun için...
  
  bugün şimdi cemin intihar ettiğini öğreniyorum, ama daha buluşacaktık hep beraber, babacan bir matematik hocamız vardı, o da gelicekti, hep beraber buluşacaktık...
  
  erteledik...
  
  ya da cem erken davranıp, bizleri erteledi.
  
  yerinde dinlenir umarım.