boşanmış aile çocuğu olmak

• o ben oluyorum. 21 yaşındayım ve ergenliğimde ailemin dağılmasını o kadar çok istemiştim ki anlatamam. zaman geçti devran döndü. her şey yolunda artık dedik ablam,annem,babam,ben her şey güzel bir dinginleme var. hayata düzeliyor dedim içimden. çok geçmedi bunu dedikten 1 ay bile geçmeden annemle babamın bosanacagini öğrendim. sevindim mi ? üzüldüm mü ? hiç bilmiyorum. hissizlestim yalnızca. 27 yıldır evli olan annem ile babam boşandı ise ben gibi sabırsız bir insan bir evlilik yürütemez idi. (annemdeki sabirin milyonda biri insanlığa geçse insanlık çığır açacak kadar hoş niyetli olur düşünün öyle bir kadın)
  her ne ise velhasıl boşandılar. annem ve ablam niğde'ye, babam ise yalniz antalya'da kaldı. ben ise ısparta'da okuyorum. olan bana oldu a*mina koyayım. ben parcalandim aile değil. şimdi tatillerde nereye gidecem derdi oldu. genellikle annemlerin yanına gitmeyi yegledigimden ötürü peder bey tripleniyor. yine bize dertler, yine bize sinirler var.
  bitmez bu so*kuk dünyada benim derdim.
  yüce rabbilalemin e hadi bitir su kaderi diyorum. plz.
  (bkz: evlenmeyin)