bir valize ne sığar ki

• ankara sanat tiyatrosu'nun bu sezon oynadığı, dün itibariyle izleme şerefine nail olduğum oyun. gerçekten çok beğendim.
  oyun dram olması hasebiyle ağır ilerliyor, tek mekan oyunu olunca diyaloglar üzerinden dönüyor. geçmişte olmuş olaylara değindiği ve bu olayların günümüzdeki izdüşümlerini anlattığı için de sürekli olarak bir anı dinleme durumundayız. ama diyaloglar çok lezzetli, oyuncular çok başarılı, konunun işlenişi çok güzel.
  bazı şeyleri birebir görüp yaşamadan anlamanın bir yolu olmuyor. evlat acısı bunlardan biridir örneğin; evladını kaybetmemiş bir kimsenin kaybetmiş olanı anlamasının imkansız olduğundan bahsederler ki muhtemelen haklılardır. göçmenlik de böyle bir şey. rahmetli babannemi hatırlattı bana oyun. boş bulunduğu her an eski vatanı bulgaristanı anlatırdı o da. kendilerini türkiye'de adam akıllı kabul etmediklerini, hep bir burukluk yaşadıklarını. annem şakasına da olsa kızınca ''gavur dölü'' diyor bize. eminim iyi niyetle söylüyor ama o bile üzüyor işte insanı.
  oyunda da dendiği gibi bitirelim bari:
  -az insanız biz, azıcık insan. birazcık.