göçmüş kediler bahçesi

• bilge karasu dan..kedilere benzeyebilseydik keşke. öyle diyesim geliyor sık sık, bu son
  yıllarda. yaşadıkları anın iyicene farkındalar gibi. bir şey bekliyorlarsa bir
  deliğin başında, onları oyalayıp oradan uzaklaştırmak pek güç. bildikleri bir
  yerde bildikleri bir iş görülürken, her gün seyrettikleri, kendilerince
  katıldıkları (anlayamadığımız, bakarak da bir işe katılınabilirliğidir) o işe
  sanki ilk kez bakacaklarmış gibi, uyuklamakta oldukları yerden kalkmağa
  üşenmeden gidip seyrederler yapılanları... uykularının hangi katındalarsa, o
  katın uykusunu yaşarlar.
  
  bizlerse, uydurduğumuz bir zamanla övünürken, her işimizi, her sözümüzü o zamanın akışı içinde ötede, ileride, gelecekte varılacak, bir noktaya varmak üzere yapılıyor ya da söyleniyor görürken, yapmakta, söylemekte olduğumuz şeyi unutuveriyoruz. bir ereğe yönelerek, bir erkek düşüne kapılarak giderken, sonraları -biz göçtükten sonra- yaşamımız, daha da ileri vararak, yazgimiz adı verilecek bir dizi anın her birinin biricikliğini, değiştirilemezliğini, yerine konmazlığını şuncacık olsun farketmiyoruz. (bu yaşamın bölük pörçük birkaç anısı bir iki yakınımızın belleğinde kalabilir ya, bunların bir süreklilik, bir anlamlılık taşımış olabileceklerini bilecek tek kişi
  -kendimiz- yokluğa karışmış gitmiştir artık). "farketmiyoruz" dedim, meğer ki gerçekten sonumuza yaklaşmış olalım. yanılmıyorsam, kimimiz (yolun oralarında) anlayıp öğreniyor kimi şeyi: susup dinlemeği örneğin... yaptığı, gördüğü, işittiği her şeyin ağırlığını bir yerlerinde duymağı; bir çocuk gülüşünün, bir güneş sızıntısının, bir gözyaşının avuçtaki yuvarlıklığını, ferahlatıcı serinliğini, sayısızlığını ya da sayıya gelmezliğini; mutluluğun, acıyı, sevinci art arda ayırım yapmaksızın yaşamak olabileceğini... hele biraz yaşlanılmışsa, görülen, işitilen, tadılan her şeye, geçmiş yaşantıların da gelip desteklik, yastıklık edebileceğini...
  ama kedi sever gibi sevmemeliyiz sevdiklerimizi.