şairlerin şairliği mütemadiyen övmesi

• canımı sıkan ve bir hayli itici bulduğum mevzu. yok şair dediğin adam şöyle güzel adamdır, yok şair dediğin adam en naif duyguların insanıdır. e bi' siktir git dayı.
  
  kendini yüceltme durumu neredeyse dünyadaki her grupta var ama ortaya pek bir şey koyamamış şair müsveddeleri bile "şair adamın hali bir başka olur tabii. doğaya bakar, içinden pınarlar fışkırır. acı yaşar, kırılır, sonra bir buzağının çelimsiz bacakları gibi hissizleşir dünyaya ühü ühü..." siktir git.
  
  doğrusu şiirden pek anlamam. edebi anlamda yazılmış her şeye fazlasıyla değer verirken, şiir hep çok ağlak, çok yapay gelir gözüme. tabii farkındayım, şiir dediğin bir kategoride incelenemez ama gözümüze sokulan şiirlerin yarısından çoğu dediğim ağlaklığa sahip. şimdi bittabi bendeniz bu ağlaklığa prim vermeyince şair ve şiir hayranları tarafından odun, kereste vb. yakıştırmalarla itham ediliyorum. hoş mu? tabii ki değil.
  
  oysa " ah ah hislendim be yine. kuşlar uçuyor baksana. ah hayat!" şeklinde veryansın etsem böyle olmayacaktı biliyorum.
  
  sözlerimi bitirmeden önce en sevdiğim şiiri de sizlerle paylaşmam gerekiyor. ihsan yüce'nin olağanüstü şiiri. ihsan yüce herkesin simasını bildiği ama ismini pek bilmediği biri. hatta çoğu insan onun senaryo yazdığından da bihaberdir. çakma edebiyat dergilerinin kapağını süslemiyor pek. iyi ki de süslemiyor. o tüccarların ağızlarına düşmediği için mutlu bile oluyordur. gerçi o kapaklara düşen merhumlar da muhtemelen "yapacağınız işi sikeyim." diye iç geçiriyorlardır bana göre. düşünsenize, oğuz atay boy boy kapak fotoğraflarını görse ne düşünür? sağlam bir şekilde söver bence. neyse çok uzattım, en sevdiğim şiir ile istiklal marşı ve kapanış:
  
  ekmek şarap sen ve ben
  bir de sabahın dördü
  dışarda kar
  odamız ılık
  gözlerin ılık ılık damlarken boş kadehe
  anlattın bana ağzı sarımsak kokan bir oğlanla yattığını
  aşkı tattığını, karım dediğini ve aldattığını
  
  kıskandım gogen’i tahitilim
  terlemiş vücudunu silerken
  cüzzam mikrobunu ve yaktığı kulübesini
  saçların bağlamıştı ellerimi muz kokulum
  güneşi doğurmuştu ölü cisim
  martı çığlıklarıyla bir sahil kayalığında
  nefesin vücudumu yakıyordu yer yer
  sam yelim sahra-i kebirim
  kahrettim her şeye o gün
  babanın şarap çanağına,
  gogen’e,
  kadere,
  sana,
  bana,
  bir de gittiğin arabanın tekerine
  
  ne diyordum arkadaş….
  diyordum ki ben bu zıkkımı içmek için içerim
  ama içerken düşünmem neden içiyorum diye
  daha sonra yaparım hayatın felsefesini
  
  sırayla olurum fatih, selim, kanuni
  bazen kadın hamamında tellak….
  bazen christoph colomb
  napolyon’ken düşünürüm elbe’de geçen günleri
  timur’ken beyazıt’ı yenişimi….
  bir kere aristo’nun hocası olmuştum
  ona verdiğim dersle gurur duymuştum
  bazen jan dark’ı kurtarmak için çalışan bir kahraman
  bazen odunun ateşleyen bir cellat olurum
  
  eğer daha da içersem
  shakespare halt etmiş derim karşımda
  salyalı dudaklarımdan yayık sesimi dinlerim de
  işte mozart’ın aradığı melodi bu diye gülerim
  enayiymiş be platon…
  bir içsin de görsün….ne felsefesi varmış bu hayatın
  anlasın geçmişi kınalı dünyanın kaç bucak olduğunu
  
  ıslak kaldırımlarda yürürken acırım
  önde yalpa vuran sarhoşun zavallı haline
  ukalalık işte derim neme lazım senin
  kendine bak; sende bir serserin bir sarhoş….
  ve yavaş yavaş kaybolur acı kahkalarım
  şehrin izbe sokaklarında
  yavaş yavaş kaybolur benliğim…