kendilik

• alman romantiklerinin fichte'den devşirerek romantikleştirdikleri kavramları ve öznel idealizme eleştirilerini incelediğim bir yazımın tashihini yapıyordum az önce. bu arada tashih 'edit'leme yerine kullanıldığında ne kadar güzel duruyor değil mi? romantikler fichte'nin kendilik-bilinci kavramında benliğe yerleştirilmiş asla aşılamayacak, kurucu bir olumsuzlama, parçalanma bulurlar. bu, kendinin bilincinde olan bilincin hem özne hem nesne, hem kendi hem kendi-olmayan olmak zorunda olmasından kaynaklanan bilincimizin içine yerleşmiş kökensel bir yokluktur. bilincin karşısına nesne olarak konulan bilinç bir bilinç-olmayandır, kendi değildir, ancak kendidir de çünkü kendilik bilincidir. kısaca kendimizin bilincinde olmamız romantikler için kendimiz olmadığımızın bilincidir. benlikteki bu parçalanmanın, ve kendilik-bilinci olarak kurduğumuz varlığımıza içkin yokluğumuz temasının elbette fenomenoljiye, post-moderne, psikolojiye uzanan bir sürü çeşitlemesiyle karşılaşıyoruz. hepsinin felsefi kökü almanlarda, özellikle fichte ve romantiklerde, hadi sizi mi kıracağım, kant'tadır.
  
  epey zorlu konulardır ama mücadele etmekten de epey haz aldığım konular. işte tüm ciddiyetimle yazıyı gözden geçirirken, otomatik değiştir, hepsini değiştir, ya da hepsini yok say gibi seçenekler arasında gidip geliyorum sürekli. çünkü biliyorsunuz bazı şeylerin hepsini yok saymanız, ya da bazı şeylerin hepsini başka bir şeyle değiştirmeniz gerekiyor ve tüm hayat bu ikisi arasında bir salınım. işte ben de salınıyordum, bir şeyler yaptım ve sonra okuduğum ilk cümle şu oldu: "kedilik bilinci, sonsuzca ertelenmiş, bitimsiz bir kedi olma çabası olarak kurulur." kedi mi?! bildiğin kedi. kedi kedi olmaya çalışıyor. şu anda elimde içindeki tüm "kendi" sözcüklerinin "kedi" olarak değiştiği fichte ve romantikler üzerine bir metin var. hayal edebiliyor musunuz? "kedi, bilincinde, bölünebilir kedi-olmayanı bölünebilir kedi-olma karşısına yerleştirir." kedinin varlığındaki bölünebilir kedi-olmayan. bu kesin benim. eminim.