tamamen doluyuz

• altan erkekli'nin oğlu efe erkekli'nin tek perde olarak oynadığı 85 dakikalık oyun.
  
  oyuna gitmeden önce hikâyeyi okuduğumda, doğrudan olmasa da oyunun bir yerlerinde sistem eleştirisi beklemiştim; fakat sistem eleştirisinden çok mevcut şartların insanı istemediği bir konuma sürüklemesi ve nihai olarak bir şekilde bu hayattan kurtulup hayallerine doğru ilerleme şansı elde etmesi üzerine kurulu oyun. hikâyenin olay örgüsünü değiştirmeden bile bir yerlerde bu eleştirel bakış açısı yerleştirilebilirdi diye düşünüyorum, bu açıdan metni biraz yavan buldum ama eğlenceli olduğunu inkar edemem.
  
  bunun dışında efe'nin tek kişi olmasından ötürü sahneyi sürekli doldurup oyunun dinamizmini yönetmesi gerekiyor, bunu gayet başarılı yaptı yapmasına ama sürekli telefonun çalması, telefonlara yetişmesi bir izleyici olarak beni yordu, artık takip etmekte zorlanıyordum. yalnız, oyuna epey çalışıldığını net olarak anlayabiliyorsunuz. sürekli çalan telefonlarda kayıt üzerinden konuşmalar yapılıyor ve efe bunların zamanlamasını harika tamamlıyor, gayet iyiydi. ayrıca efe'nin enerjisi, sempatikliği, mimikleri, sahneyi doldurmasıyla gayet beğendim, kesinlikle devam etmeli.