özlemek

• çok insanı özledim bugüne kadar, genellikle eski sevgililerim, kayıpları tazeyken.
  
  ablam, ilk defa birbirimizden ayrı şehirlerde yaşamaya başlayınca.
  
  annem, ablamla benim aramda mekik dokurken otogardan uğurladığımda.
  
  edebiyat öğretmenim, ilk platonik aşkım, terfisi çıkınca.
  
  babam, çocukluğumdan beri, hala bi yerlerde var olmasına rağmen.
  
  hepsi bir şekilde ulaşılabilir de, ölümün yarattığı özlem duygusunun ne olduğunu bilmediğim için bütün özlemlerim bencilce geliyor.
  
  bir daha asla yüzünü göremeyecek oluşunu bilmek en sevdiklerinin, bir daha sarılamayacak, halini hatrını soramayacak olmak, esas özlem bu galiba. bunu henüz yaşamadığım için bazen kimseyi gerçekten özlememiş olduğumu, bu duyguyu şu yaşıma rağmen hiç yaşamadığımı düşünüyorum.