kapı

• "yağmurla örtünüyorum bir mum eriyiğinde
  ve bir kötü sezişin
  aynalardan aynalara uzanan görüntüsüz belleğinde
  hatırdan siliniyorum çığlıksız
  duyar gibi.
  
  kestim
  istenen şekle giren çok ıslak bir düşten
  yere düşen alevleri
  bu neyin tanığıysa
  yorgun ve bedensiz bir yürekten dökülen
  yaşam değildi yitirdiğim.
  
  kiminse bu önüme serilenler
  ve geri getirdiklerim
  gelse
  içeride birikiyorum loşluklar üzerinde
  belli ki yaşıyorum
  bu şafaktan artan bir andan sızıp
  hatırdan siliniyorum
  ne içimde hissettiğim ellerimden
  ne de loşluktan bir ışık gelip
  karartmıyor gerekeni.
  
  geldiğinde kapıyı açma
  dinle ayakseslerini
  gözlerini kullanmadan
  isteyiver maviliği
  bir kardan gülüş gibi
  ısıtır tüm söylenenleri.
  
  kapılar vurulacak ardarda
  olan gibi karşılanıp
  saklanılacak
  (ki daha kolaydır gizlemekten)
  bir başka yaşamı zorlayacak kapılar
  ve çirkindir
  güzeldir diyemeyeceksin bu yüzden hiçbir şeye
  kendine bile
  aralayacaksın bir sesten yere düşen
  ve orada kalıvereni.
  
  kıyılardan derlenen geldiğinde
  tüm bastonları zorlayacak kapını
  aralayıp da sesleri
  "ben" diyeceksin
  bunca güneş altında saplanamıyorum türlere
  ve onların çeşitliliğine
  başlatacaksın anlamı yitirmeye başladığında
  bir kayaysan kayadan daha fazla
  ürperteceksin kendini sınır tanımadan
  bitiverdiğinde ölümün dersen
  ölüm kurtuluşsa
  yaşam ölümdür diye."
  
  şule gürbüz, ağrıyınca kar yağıyor (s.16-17-18)