cedi osman ve cengiz ünder ezikliği

• son zamanlarda gözlemlediğim ve beni n’oluyoruz lan diye endişelendiren bir durum. yahu bu basket atmaktan, gol atıp asist yapmaktan mutlu olma ezikliğimiz 90’larda, 2000’lerde kalmadı mı? biz ki nba all star’a oyuncu göndermiş bir ülkeyiz. şimdi 1-2 baskete, ilk 5 çıkmaya sevinmek nereden çıktı? ne ara çıtayı bu kadar aşağı indirdik tekrardan? biz ki yakın zaman öncesine kadar şampiyonlar ligi şampiyonu takımda oynayan bir yıldızı izliyorduk. tamam, aşırı adamlığından dolayı toplumun antipatisini kazanmış olabilir ama sonuçta kağıt üzerinde bir şekilde zirveyi görmüş bir ülkeyiz.
  
  bu gereksiz mutluluklar, sevinç gösterileri, gururlanmalar o çocuklar için de son derece olumsuz davranışlar. şu anda ikisi de neredeyse milli kahraman konumuna gelmiş durumdalar. çok trajikomik yorumlar okuyorum. henüz gelişimlerini tamamlamamış iki genç oyuncuya iyilik değil kötülük yapıyorsunuz. 2-3 sene sonra biri kayserispor’a diğeri pınar karşıyaka’ya gelirse hiçbiriniz ortalıkta gözükmeyeceksiniz. maçlarını bile izlemeyeceksiniz. amacınız tam tersi olsa da bilmeden, farkında olmadan yaptığınız bu kötülükler yanınıza kar kalacak, olan o çocuklara olacak.