otoyol manzaralı daire

• ataşehir veya fikirtepe'deki pek çok konutta pencereden dışarıya baktığında görebildiğin tek hareket gıdım gıdım ilerleyen arabalar. çünkü artık gidecek yol da yok. sürekli bir trafik kaosu.
  
  o motorlardan çıkan emisyonlar devasa bir kirlilik bulutunu besleyip lüks daire denen tabutlarda yaşayanların ciğerlerine doluyor.
  
  kanser gerçekten ilahi bir takdir midir?
  
  birbirinin üzerinden geçen otoyolların her bir bağlantısında bile ömür çürüten yavaşlıkla ilerleyen arabalar. camdan bakınca yolu bile görmüyorsun artık, tek "manzara" adeta bir araba mezarlığı. motor sesi, korna sesi, bazen çarpışma sesi, o kakafoni içerisinde birbirine bağıran insancıkların yitip giden manasız çırpınışları.
  
  hangi reçeteli ilaç bu depresyona, bu deliliğe, bu anlamsızlığa iyi gelir?