silmarillion'u anlayabilmek için yapılması gereken

• sabirla sonuna kadar okumak.
  
  ilk 200 sayfanin her birinde, sayfa basina mutlaka en az 3 yeni karakter, 3 tane de yeni mekan dusuyor. zalim tolkien oyle bir yazmiski sanki o karakter cocukluk arkadasimiz, yillardir taniyoruz. kimdir, nedir aciklamadan pat diye yerlestirmis karakteri. sinir bozucu ve okuyucuyu yoran bir durum. yine de o aniden beliren karakterin hikayesi havada kalmiyor. kisaca da olsa mutlaka ileride bir yerde hakkinda birseyler cikiyor.
  
  200. sayfadan sonra hersey netlesiyor; daha dogrusu okumak bir eziyet olmaktan cikiyor. melkor'un angband'a yerlestigi zamanlarda devrik cumlelerden de kurtuluyorsunuz nihayet. beren ve luthien'in macerasiyla birlikte kitabi sevmeye basliyorsunuz.
  
  ayrica, her ne kadar "herseyin oncesini" anlatsa da, hobbit ve lotr'den sonra okumak daha faydali olacaktir bence.
  
  edit: ingilizce olarak okudum. zevzegin biri gelip "yaw he he" falan demesin diye bilincli olarak hangi dilde okudugumu belirtmemistim. fakat silmarillion'un ceviri yuzunden zor bir kitap oldugu dusuncesi yaygin gibi. demek istedigim, okuma-anlama zorlugunun sebebinin ceviriler oldugunu dusunmuyorum.