delice zeytin

• bu sarkiyi her dinledigimde gozlerimin onunde bir kiz beliriyor. daha 15 yasinda. biri var onun icin. onu tum yuregiyle seviyor. onunla hic konusmamis belki ama, cok seviyor. sevmesi icin askin kendisi disinda hicbir nedene gereksinim duymamis ki. onu oyle cok seviyor ki her gordugunde o yuregi gogsunden firlayacakmis gibi hissediyor. onu birazcik gorebilmek icin her ders arasinda koskoca okul bahcesinde arkadaslarini bir asagi bir yukari surukluyor ama, asik oldugunu daha arkadaslarina bile soyleyememis. hep birlikte bir asagi bir yukari dolanirlarken "yine delirdi bu kiz" diye gulusup takiliyorlar ona. hicbir seyden haberleri yok. gercekten yok. gozleri bahcede bir suret ariyor. zil caldi calacak. gidip onunla konusacagindan da degil ama, bir an gormek bile yetiyor butun bir gununu aydinlatmaya. hem kendisine bile soylemekten cekinirken bir baskasina, ona nasil soylesin onu bu kadar sevdigini? okula gokyuzunu izleyerek kosar adimlarla geldigi her gun, arkasina baka baka, boynu biraz bukulmus eve giderken buluyor kendisini.
  
  sonra ne oldu? hic. hicbir sey. o 15 yasindaki kiz, karsiliksizca ve ondan habersizce, askin omrunun yettigince sevdi onu. cok agladigi gunler de oldu, icinin yasama sevinci doldugu gunler de. geriye aski ogrenmis bir kiz kaldi. o gunlere, tum o duygulara ve o cocuga yalnizca minnettar.
  
  simdi o cocuk nerede ne yapar bilmem. kizi biliyorum ama. karsimda durmus bana ictenlikle gulumsuyor. ben de ona ictenlikle gulumsuyorum. saclarina cicekler takiyorum onun. ellerinden tutuyorum. birlikte o gunleri animsiyoruz. icimiz sevinc ve umutla doluyor.
  
  "elbet sen de guzel olacaksin kucugum,
  ask guzel ediyor her seyi." .