yuva

• (bkz: yıva)
  
  gönende aylak, işsiz güçsüz, sapsız kişiliere yakıştırılan bir sıfat.
  
  yuvanın aslı yıva kelimesidir, ama bir yuvanın en az gizemli kısmı isminin etimolojisidir. aslen yuva dediğimiz kişiler nev-i şahsına münhasır, orjinal tipler olmakla birlikte ekseriyetle cinstir. mesela yıva serseri değildir, ama düzgün adam da değildir. yekünü işsiz sanılır ama aralarında gayet işi gücü düzgün olan da vardır. zaten olay aslında yıvalık yapmaktır. bunlara söz verdirirsin, evlenirsin; evinin erkeği, ailenin babası oldu dersin ama insanı sükutu hayale uğratmakta üstlerine yoktur.
  
  halis bir yıvanın, yıvalık yapma fırsatı karşısına ilk çıktığı anda, gönlü gevşeyiverir, tereyağ gibi aktığı alemlerden artık sabaha karşı mı gelir, devrisi gün mü gelir, orası yaşantının imkan ve şeraitine bağlıdır.
  
  bunların hobisi arkadaşlarıyla içki içmektir. muhabbetin en harlı vakitlerinde palavranın bini bi paradır. palavra sıkıldığı anlaşılsa bile, turp sıkılmaz. öyle uzun uzun da ciddi konuşulmaz, baktın muhabbet hazırola geçmeye başladı, ortamın kurnazı suyu salar, gergin sinirleri yumuşatır, ortamı cıvıtır.