yusuf imamoğlu

• ölüm yıl dönümünde saygıyla andığım ülkücü şehit.
  
  ‘’ankara’ya bir yürüyüş için gidiyorduk, 1970 yılındaydık. bir otobüsün en arka koltuğunda üç genç yanyanaydık. içlerinde en genci de bendim. hemen yanımda, pala bıyıklı mavi gözlü bir ağabeyim oturuyordu. o gece yolda hiç uyumadık, sabaha kadar muhabbet ettik. yanımızdaki üçüncü kişi de şu an bursa’da yaşıyor. eski il başkanlarımızdan necdet haluk güney. o da yürüyüşü bitirdikten sonra aynı otobüsle istanbul’a geri döndük. yanımdaki ağabeyimin adı yusuf imamoğlu’ydu. ocağımızda karizmatik liderlik vasıfları taşıyan ağabeylerimizden biriydi. öyle karizmatik bir kişilik yapısı vardı ki bakışlarından bile etkilenirdiniz.
  
  bir ay sonra, edebiyat fakültesinde şehit edildi. vuran kahpeler başında ölsün diye beklediler ve fakülte kapısına gelen ambulansı geri çevirdiler. o ambulansı geri çeviren zalimler bugün televizyon dizilerinde kahraman devrimciler, vatan kurtaran aslanlar diye takdim edilmiyor mu beni deli eden işte budur. yusuf ağabeyi kapitalist sermayenin uşağı diye kurşunladılar ama yusuf ağabey katledildikten sonra anlaşıldı ki, cebinde 35 kuruş para vardı ve günlerdir de açtı. gazetelere sağcı bir öğrenci katledildi diye geçti. aynı gün istanbulun altını üstüne getirdik, nefretimiz tavan noktasındaydı. önce vilayete yürüdük, başlangıçta birkaç yüz kişilik kalabalığımız beyazıt'a geri döndüğümüzde onbinleri bulmuştu. o hınçla, beyazıt'ta üniversitenin cümle kapısında asılı bulunan filistinli komünist arab’ın resmini oradan indirdik ve şanlı bayrağımızı oraya astık. asarken hepimiz ağlıyorduk. o güne kadar üniversitede hep ezilmiştik, okullarımıza almıyorlardı bizi. gözyaşlarımızın sebebi zulmün çarkını kırmış olmamızdan kaynaklanıyordu. evet o anda zulmün çarkını kırdık. ama çarkı kırmanın bedeli yusuf imamoğlu ağabeyimin canı idi ve bu bedel çok ağırdı benim için. giden canlar asla geri gelmiyor. aradan otuzsekiz yıl geçti ama aradan geçen yıllar o acıyı hiç dindirmedi. yusuf imamoğlu fakir bir ailenin evladıydı. annesi ve babası birbirinden ayrılmıştı, babası inegöl’de, annesi bursa’da yaşıyordu. yusuf ağabeyim şimdi bursa’da, emirsultan mezarlığının incirli caddesi tarafında diğer şehitlerimizle yan yana yatıyor. mekanın cennet olsun nurlar içinde yatasın ağabeyim.
  
  onu ilk defa gördüğümde, ocağımız adına bize seminer veriyordu. liderlik vasıfları taşıyan okumuş bir ağabeyimizdi o. yan yana geldiğinizde karizmatik kişiliğinin etkisinde kalmamanız mümkün değildi zaten. şehadetinden sonra yusuf ağabeyim benim ve benim gibi birçok ülküdaşımın idolü olmuştu. bizler onu örnek alıyorduk, bıyıklarımızı bile onun bıyıkları gibi bırakmıştık. ismini marşlarımızda bile söylüyorduk.
  
  imamoğlu rahat uyu sen ölmedin ölmezsin,
  intikamın alınacak bozkurtlar etti yemin!
  
  o yıllarda başlayan ve 1980'e kadar süren siyasi kan davasının temellerinden biri yusuf ağabeyimin şehadeti idi. diğeri de dursun önkuzu'nun şehadeti oldu, onun da ismi şiirlerimize ve marşlarımıza girmişti.’’
  
  kabak asteğmen