ekşi itiraf

• biz nasıl delirmiyoruz?
  
  cuma gecesi caddedeki mitingin coşkusu sarmış her yeri, tam böyle umutlanıyor gibi oluyorsun aynı anda kadıköy'de polis otobüsünde dövülen çocukların videoları düşüyor. bir anda çocukluk travmaları fırlıyor saklandığı yerden. manisa davası, o daha çok küçük...
  gecenin bir yarısı, bir yanında umut diğer yanında işkence görüntüleri. insan aklını nasıl kaçırmıyor? öfke ve sabır bir türlü yenişemiyor.
  
  sonra şahsiyet'i bitireyim diyorsun. türkiye'nin olmaz olası gerçekleri sarıyor her yerini. sert bir tokat iniyor suratına, hatırla diyor. hatırlıyoruz da bu sadece acı veriyor. birileri hiç unutmamış bak üstüne bölümlerce dizi çekmiş diyorsun. iyi bir şey bu. biraz için rahatlar gibi oluyor ama o gece de kabus görüyorsun. ^{* *}
  
  tam o ara ince'nin başak demirtaş'ı ziyareti için sosyal medyada yazılanları okuyorsun. ülkeye atom bombası atasın geliyor. bunlarla olmaz diyorsun, bu zihniyetle temiz bir başlangıç yapılmaz. yılıyorsun.
  
  yetmedi gidip üstüne ahlat ağacı izliyorsun. ülkedeki tüm babaların kaderi oğluna... nasıl bir iç sıkıntısı, nasıl güzel bir çaresizlik anlatımı. bir yanın mutlu diğer yanın bezgin.
  
  sonra ülkenin cumhurbaşkanı seçimdeki rakiplerinden birini idam etmekten bahsediyor. kalabalık idam diye bağırıyor, cumhurbaşkanı önüme yasa gelse imzalarım diyor. dünya siyaset tarihinde eşi benzeri var mı bunun? ve biz neden delicesine şaşırmıyoruz da sadece "bunu da mı söylediler" deyip geçiyoruz. delirdik mi yoksa sabırdan erdik mi?
  
  kandil gecesi alkol komasına girene tedavi hakkı vermeyen hemşireyi görüyorsun. insanlardaki cür'ette şaşıp, aklından sadece liyakatı geçiriyorsun.
  
  bak bunların hepsi üç günde oluyor. psikolojin böyle inip çıkıyor. daha arada kişisel dertlerimizi sevinçlerimizi hiç söylemiyorum. oğlan çarşamba anestezili mr'a girecek, karnımda bir ağrı, geçmiyor.
  çare yok, beşinci günün şafağında doğuya bakacağım ben. belki gelir...