evler

• bir behcet necatigil siiri;
  
  " insanlar yüzyıllar yılı evler yaptılar.
  irili ufaklı, birbirinden farklı,
  ahşap evler, kagir evler yaptılar.
  doğup ölenleri oldu, gelip gidenleri oldu,
  evlerin içi devir devir değişti
  evlerin dışı pencere, duvar.
  
  vurulmuş vurgunların yücelttiği evlerde
  kalbi kara insanlar oturdu.
  gündelik korkuların çökerttiği evlerde
  o fukara insanlar oturdu.
  
  evlerin çoğu eskidi gitti, tamir edilemedi,
  evlerin çoğu gereği gibi tasvir edilemedi.
  kimi hayata doymuş göründü,
  bazılara zamana uydular.
  evlerin içi oda oda üzüntü,
  evlerin dışı pencere, duvar.
  
  evlerde saadetler sabunlar gibi köpürdü:
  eve geldi bir tane, nar gibi,
  arttı, eksilmedi.
  evleri felaketler taunlar gibi süpürdü.
  kaderden eski fırtınalar gibi,
  ardı kesilmedi.
  
  evlerin çoğunda dirlik düzen
  kalan bir hatıra oldu geçmişte.
  gönül almak, hatır saymak arama.
  evlatlar aileye asi işte,
  bir çığ ki kopmuş gider, üzüntüden.
  evlerde nice nice cinayetler işlendi,
  ruhu bile duymadı insanların.
  dört duvar arasında aile sırları,
  bunca çocuk, bunca erkek, bunca kadın,
  gözyaşlarıyla beslendi.
  
  çocuklar, büyük adam yerine evlerin kiminde:
  çocukları işe koştu kalabalık aileler.
  okul çağının kadersiz yavruları,
  ufacık avuçlardan akşamları akan ter,
  tuz yerine geçti evlerin yemeğinde.
  
  inanların kaderi besbelli evlere bağlı,
  zengin evler fakirlere çok yüksekten baktılar,
  kendi seviyesinde evler kız verdi, kız aldı.
  bazıları özlediler daha yüksek hayatı,
  çırpındılar daha üste çıkmaya
  evler bırakmadı.
  
  yeni yeni tüterken ocakların dumanı
  kadın en büyük kuvvet erkeğin işinde
  erkekleri kaçtı, kadınları kaçtı
  evler dilsiz şikayet kaçmışalrın peşinde.
  
  şu dünyada oturacak o kadar yer yapıldı,
  kulübeler, evler, hanlar, apartmanlar
  bölüşüldü oda oda, bölüşüldü kapı kapı
  ama size hiçbir hisse ayrılmadı
  duvar dipleri, yangın yerleri halkı,
  külhanlarda, sarnıçlarda yatanlar."