evlilik

• 26 yaşıma giriyorum ve çocukları aşırı seviyorum. özellikle son bir senedir evrimin gerçekliği gereği türümü devam ettirmek istiyorum. etrafımda pek çok aday bulunuyor fakat o kadar seçiciyim ki kimseyi hayatıma alamıyorum ciddi anlamda. klişe gelebilir fakat ciddi anlamda bir evlilik düşlüyordum ama o kadar rezalet hikayeler dinliyorum ki giderek soğuyorum.
  
  bugün iş arkadaşlarımdan biri kendi hikayesini anlattı. eşi zamanında bir depresyon geçirmiş. ve bunun sonucu olarak kadına inanılmaz olarak baskı kurmaya başlamış ve kendi özgüvenini yitirmiş. zamanla bu baskı akıl almaz seviyelere gelmiş. kadın telefonda kendi oğluyla konuşurken bile, "sen oğlunla telefonda haddinden fazla konuşuyorsun bu hoşuma gitmiyor" tarzı sapıkça bir yere doğru evrilmiş. insan hakikaten bu kadar güvensizliğin olduğu, bağlılıkların sapkinca, vazgeçmelerin bu kadar kolayca olduğu bir dünyada ne evlenebilir ne de bir çocuk sahibi olabilir.