the tale

• "size çok güzel bir şey anlatarak bu hikayeye başlamak istiyorum"
  
  kafamı çok karıştıran, canımı çok sıkan bir film.
  
  bir çocuk. iki yetişkin. daha sonra yetişen çocuk. bastırılan anılar. günyüzüne çıktıkça hatırlanan doğrular. izlemesi zor bir filmdi.
  
  filmde kurgu ve senaryodan çok, olay ve oyunculuk etkili olmuş. son sahnelerde verilen gerçek fotoğraflar ve yazılar da filmin başındaki "gerçek bir hikayeden alıntıdır" sözünü yüzünüze vuruyor.
  
  --- spoiler ---
  *filmin en etkileyici noktası ise 16 yaşlarında bir gençten dinlediğimiz hikaye bir anda 13 yaşında bir çocuktan dinlediğimiz sarsıcı bir olaya dönüşüyor.
  
  *film boyunca jennifer'ın bu istismar karşısında nasıl bu kadar rahat hareket edebildiğini, umursamazlığını düşünüp dururken son dakikalarda küçük jenny bize durumu çok güzel izah ediyor. resmen ben değil o kaybetti diyor. yani inkar ederek 35 senedir bu durumu atlatıyor. ta ki onunla yüzleşene kadar.
  
  *filmde jennifer'ın mesleği olan belgeselciliğin çekim yöntemleri ile harmanlanması güzel bir detay olmuş. ve aynı zamanda hikayeye de yön vermiş.
  
  *her ne kadar film boyunca bill'den nefret etmiş olsak da, bizi avucunun içine alma yetisine sahip bayan g. burada esas nokta. ve kendisinin de çocukken bunları yaşamış olması filmin sonlarında beynimizi iyice bulandırıyor.
  
  *ve filmin kapanış sahnesi. 48 yaşındaki jennifer ile 13 yaşındaki jenny, kadınlar tuvaletinde bir çare, duvar dibinde ağlarken ikisinin de benliğinden o yaşlarda ne kadar uzak olduğunu fark ediyoruz. 13 yaşındaki doğru sandığı bir aşkın içinde yüzerken, 48 yaşındaki ise evlenmemesinin, çocuk sahibi olmamasının ve kimseye bağlanamamasının nedenini o günlere bağlarken ekrana öylece bakıyoruz.
  
  --- spoiler ---
  
  "hikayeler dünyayı nasıl algıladığımızdır"